''အေရွ႕ကေနဝန္း ထြက္သည့္ပမာပ၊ တုိ႔ေခတ္ကုိ ေရာက္ရမည္မွာမလြဲပါ'' အထက္ပါ စာသားေလးကုိ ရြတ္မိ ဖတ္မိရေလတုိင္း စိတ္ထဲ၌ ၾကက္သီးထမွ် တက္ၾကြမႈကုိ ေပးစြမ္းေလ့ရွိေပသည္။ ထုိစာသားသည္ကား ေတးေရးဆရာ ဝုိင္အမ္ဘီဆရာတင္၏ 'တုိ႔ဗမာ'သီခ်င္းမွ စာသားပင္၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ သခင္ ဘေသာင္းတုိ႔၏ ႀကိဳးပမ္းမႈမွထြက္ေပၚလာေသာ ျပည္သူတုိ႔၏ ငုပ္လွ်ဳိးေနသည့္ အမ်ဳိးသားေရးစိတ္ဓာတ္ကုိ လႈပ္ႏႈိးေစခဲ့ေသာ စာသားပင္။
သခင္ဘေသာင္း၊ သခင္ေလးေမာင္၊ သခင္ဗဟိန္းအစရွိေသာ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားႀကီးမ်ား လက္ထက္ (၂ဝ)ရာစုဆန္းတြင္မွ 'နယ္ခ်ဲ႕ကုိမျဖစ္မေန ေတာ္လွန္ဆန္႔က်င္ရမည္'ဟူေသာ အသိစိတ္မ်ားႏုိးၾကားလာခဲ့ၾကသည္။ အေရွ႕ေတာင္ အာရွႏုိင္ငံမ်ား၏ အမ်ဳိးသားေရးလႈပ္ရွားမႈကုိ ၾကည့္လွ်င္ (၂ဝ)ရာစုဆန္း၊ ေခတ္ပညာတတ္မ်ား ေပၚေပါက္လာခ်ိန္မွ စတင္လာၾကသည္ကုိေတြ႕ရမည္။
ထုိအခ်ိန္ထုိကာလတြင္မွ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး လႈပ္ရွားမႈမ်ား တုိက္ဆုိင္စြာ ေပၚေပါက္လာရသည့္ အေၾကာင္းရင္းကုိ အေျဖရွာၾကည့္ပါလွ်င္ ေခတ္ပညာတတ္မ်ား ေပၚေပါက္လာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္းေတြ႕ရေပမည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ေခတ္ပညာတတ္မ်ားက နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးကုိ ဦးေဆာင္ရပါသနည္းဟု ထပ္ဆင့္ေတြးၾကည့္ေသာအခါ ေခတ္ပညာတတ္မ်ားသည္ အေတြးအေခၚ အသိပညာမ်ား တုိးပြားလာ၍ နားမ်က္ေစ့ပြင့္လာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အသိပညာတိုးပြား၍ နားမ်က္ေစ့ပြင့္လာၾကေသာ အေၾကာင္းရင္းမွာကား ထုိသခင္ ေက်ာင္းသားမ်ား ပညာတတ္လာၾကေသာေၾကာင့္ စာေပဖတ္႐ႈလာၾကေသာေၾကာင့္ ဟူသည့္ ရွင္းလင္းေသာ အေျဖကုိ ထင္ရွားစြာ သေဘာေပါက္လာရပါသည္။
''ဗာဟုႆဥၥ၊ သိပၸဥၥ'' ဗဟုသုတ အၾကားအျမင္မ်ားျခင္း၊ အတတ္ပညာတုိ႔ရွိျခင္း၊ တတ္ေျမာက္ျခင္းသည္ 'မဂၤလာ'မည္ေၾကာင္း ျမတ္ဗုဒၶ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ သကဲ့သုိ႔ပင္ တုိင္းျပည္တစ္ျပည္၊ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိး ကြၽန္ဘဝ ေရာက္ေနရာမွ ေခတ္ေနာက္က်ေနရာမွ သခင္မင္းသားစိတ္ကုိ သြတ္သြင္း၍ အထက္တန္းက်ေသာ ဘဝသုိ႔ အေရာက္ပုိ႔ေပးျခင္းမွာ ပညာ၊ ဗဟုသုတ၊ စာေပေလ့လာလုိက္စားျခင္းသည္ အဓိကဟု ကြၽန္ေတာ္ထင္ျမင္ ယူဆပါသည္။
ဗဟုသုတ အၾကားအျမင္ရွိသူ တစ္ေယာက္က ဘာမွမသိေသာ 'အႏၶ' တစ္ေယာက္ကုိ လွည့္စား၍ရပါသည္။ ပညာတတ္ျခင္း၊ဗဟုသုတအၾကားအျမင္မ်ားျခင္းျဖင့္ အျခားသူအေပၚ လႊမ္းမုိးလူလည္က်ရန္ဆုိလုိျခင္းမဟုတ္ပါ။ အျခားသူ အျခားလူမ်ဳိး၏ လွည့္စားလႊမ္းမုိးျခင္း မခံရရန္ 'အႏၶ' ဘဝမေရာက္ရန္သာဆုိလုိပါသည္။
သည္ေတာ့ လူငယ္ေတြ ပညာရွာရပါမည္။ ဗဟုသုတ အၾကားအျမင္မ်ားရန္ စာဖတ္ရပါမည္။ ကြၽန္ေတာ့္အေတြ႕ အႀကံဳအရေျပာရလွ်င္ ယေန႔လူငယ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စာဖတ္အင္မတန္ နည္းပါးပါသည္။ ၿခံဳငုံေျပာရလွ်င္ စာမဖတ္ၾကေတာ့ပါ ဟုပင္ ေျပာလုိက္ခ်င္ပါသည္။ စာေပကုိမလုိက္စားဘဲေက်ာင္းစာကုိ အဓိကထား၍ ႀကိဳးပမ္းေနသည္ဟု ဆုိလွ်င္လည္း မေထာင္းတာလွေသးပါ။ ေက်ာင္းစာထဲမွ အသိအျမင္ ဥာဏ္ပညာမ်ား တုိးပြားလာႏုိင္ပါေသးသည္။ ေက်ာင္းစာအျပင္ ျပင္ပစာေပ ဖတ္႐ႈေလ့လာ လုိက္စားသူမ်ားအဖုိ႔မူ အလွတြင္ အယဥ္ဆင့္၍ တင့္ခ်င္တုိင္း တင့္ေနေပေတာ့သည္။
ယခုကာလ႐ုပ္ဝတၴဳမ်ားကား တုိးပြားမ်ားျပား လွစြာ၏။ အေတြ႕အႀကံဳ ႏုနယ္ေသးေသာ၊ အေတြးအေခၚ မရင့္က်က္ေသးေသာ လူငယ္ေလးမ်ားအတြက္ အႏၲရာယ္ေပးႏုိင္သည့္ ပတ္ဝန္းက်င္ ႐ုပ္ဝတၴဳ၊ အေျခအေနေတြက မ်ားလွသည္။ 'မိမိ ပညာ၊ သတိသာလွ်င္ မဟာၾသသဓ၊ ေဆးမည္စြရွင့္' ဟူသကဲ့သုိ႔ပင္ မိမိ၏အသိပညာသာ အားကုိးရာ ပဲ့ကုိင္ရာျဖစ္ေပသည္။ ထုိအေရးႀကီးလွစြာေသာ အသိပညာ၊ အေတြးအေခၚ တုိးပြားေစရန္မွာ စာဖတ္မွသာ ရေပမည္။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ငယ္စဥ္ကဆုိလွ်င္ ဆရာႀကီး ဦးတင္ေဆာင္၊ ဆရာႀကီး ဦးထြန္းျမင့္၊ ဆရာမႀကီးေဒၚျမင့္မူမူ စေသာ ျမန္မာစာအသင္ေကာင္း သည့္ေက်းဇူးရွင္ဆရာ ဆရာမႀကီးမ်ား၏ အားေပးမႈ၊ လမ္းညႊန္မႈျဖင့္ စာဖတ္ခ်င္ စိတ္ေတြတုိးပြားလာရသည္။ စာေတြဖတ္ရသည္။ ဖတ္ၿပီးရင္း ဖတ္ခ်င္သိၿပီးရင္းသိခ်င္လာၾကသည္။
စာဆုိသည္မွာလည္း ဖတ္ပါမ်ားမွသာ စာေပ၏ေက်းဇူး၊ စာေပ၏ အရသာကုိသိၿပီး မဖတ္ရမေနႏုိင္ျဖစ္လာကာ စာေပသမားတစ္ေယာက္၊ အသိပညာတုိးပြားသူတစ္ေယာက္ျဖစ္လာေပမည္။ ယေန႔ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူလူငယ္ အေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ျမန္မာစာကုိ ဝါသနာပါရန္ေဝးစြ၊ အထင္ေသးၾကသည္လ်စ္လ်ဴ႐ႈၾကသည္။
'ဒီဘာသာေလာက္ေတာ့ ေအာင္ပါတယ္' ဟူ၍ ခံယူထားၾကသည္။ ေအာင္႐ုံေလာက္ကုိသာ အာ႐ုံထားေနၾကသည္။ ကုိယ့္လူမ်ဳိး၏ဘာသာစကား၊ ကုိယ့္လူမ်ဳိးစာေပ၏နက္႐ႈိင္းမႈ ကုိယ့္စာေပကေပးေသာ အသိပညာ၊ အေတြး အေခၚေတြကုိ သူတုိ႔မသိ၊ အေလးမထား၊ မခံစားတတ္၊ ဤသည္မွာလည္း ဆန္းေတာ့မဆန္းပါေပ။ တစ္ခါမွ်မျမင္ဖူး၊ မစားဖူးေသာ မုန္႔တစ္မ်ဳိး၏ အေၾကာင္းကုိ မည္သုိ႔ပင္ ေျပာျပေသာ္လည္း နားေထာင္ေနသူကေလး အဖုိ႔ သြားရည္ယုိမိမည္ မဟုတ္သကဲ့ သုိ႔ပင္။ မစားဖူး၍ထုိမုန္႔၏ ထူးကဲေသာ အရသာကုိ မသိႏုိင္သကဲ့သုိ႔ စာမဖတ္ဖူးေသာ လူငယ္မ်ားအေနႏွင့္လည္း စာေပ၏ ေက်းဇူးတရား၊ စာေပ၏ အႏွစ္သာရကုိ သိႏုိင္မည္မဟုတ္ပါ။ ျမတ္ႏုိးႏွစ္သက္မည္ မဟုတ္ပါ။
တစ္ခါက မွတ္သားခဲ့ဖူးေသာ ဆရာႀကီးပီမုိးနင္း၏ အဆုိအမိန္႔ေလးတစ္ခုကိုသတိရမိသည္။ ဆရာႀကီးက- '' လူကုိ 'စိတ္' အုပ္ခ်ဳပ္သည္၊ စိတ္ကုိ 'ပညာ' အုပ္ခ်ဳပ္သည္၊ ပညာကုိ 'ဗဟုသုတ' အုပ္ခ်ဳပ္သည္၊ သုိ႔အတြက္ 'ဗဟုသုတ' မ်ားေအာင္၊ စာအုပ္မ်ဳိးစုံက ုိဖတ္႐ႈၾကကုန္ေလာ့'' ဟူ၍ စာဖတ္ၾကရန္ တုိက္တြန္းႏႈိးေဆာ္ထားပါသည္။ ျမန္မာစာသင္ရင္းႏွင့္ ႀကံဳဆုံပတ္သက္လာေသာအခါ ျမန္မာစာေပေက်းဇူးရွင္ႀကီးမ်ားျဖစ္ ၾကေသာဆရာႀကီး ဦးေဖေမာင္တင္၊ ဆရာႀကီးေဇာ္ဂ်ီ၊ ဆရာႀကီးမင္းသုဝဏ္စသည့္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားအေၾကာင္းေျပာျပေသာအခါ ေက်ာင္းသားက ေက်ာင္းသူလူငယ္ အေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ထုိပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ား အေၾကာင္းကုိ သူစိမ္းဆန္ဆန္ နားေထာင္ ေနၾကေလသည္။
'ဆရာသိပၸံေမာင္ဝ'ဟု ဆုိလုိက္သည္ႏွင့္ ''ျမန္မာျပည္ရဲ႕ သိပၸံပညာရွင္ႀကီးလား'' ဟုေမးသူကမရွား၊ 'လုဒၵကဆုိတာ ေသာႏုတၱရမုဆုိးရဲ႕ ငယ္နာမည္လားဆရာ''ဟုေမးသူလည္း ရွိရဲ႕ သည့္ထက္သည့္ထက္ ဆုိးသည္က ''ဆရာသခင္ျမတုိ႔က နယ္ခ်ဲ႕ကုိေတာ္လွန္ဖုိ႔ ေျမေအာက္ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ရတယ္ဆုိေတာ့ တြင္းေတြ လုိဏ္ေခါင္းေတြ တူးရမွာေပါ့ေနာ္''ဟု ဆုိလာသူ တပည့္ႏွင့္ ေတြ႕ရေလေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္ကုိယ့္နဖူးကုိယ္ ႐ုိက္လုိက္မိပါေတာ့သည္။
သည္ေတာ့ ယေန႔ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ လူငယ္မ်ားကုိ ေမးလုိက္ခ်င္ပါသည္။
''ကုိယ့္တုိင္းျပည္ ကုိယ့္လူမ်ဳိး တုိးတက္ဖုိ႔အတြက္ တုိ႔ေခတ္ေရာက္မွ ညံ့ရေတာ့မွာလား'' ဟူ၍ မညံ့ေစလုိလွ်င္ ဘာလုပ္ရမည္နည္း။
''ပညာကုိႀကိဳးစားပါ၊ အဓိက 'စာဖတ္ပါ၊ စာဖတ္ပါ စာကုိေလးေလး စားစားဖတ္ၾကပါ'' ဟူ၍ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တိုက္တြန္း လုိက္ခ်င္ပါသည္။
ျမင့္ေငြ(ေမာ္ကြၽန္း)
Next >
