ဆရာေဇာ္ဂ်ီကဗ်ာမွတ္စု

ဖားျပဳတ္မ

မ်က္လံုးငယ္ေၾကာင္
ကိုယ္ေရာင္ ျပာမြဲႏွင့္
ဗိုက္ရြဲေလေသး
ဖားဖိုကမူ
ၾကည့္ယင္း လြန္ၾကည္ျဖဴလို႔
ဇမၺဴမွာ သည္လိုေမ့ကို
ေတြ႕ဘို႔ပံုေ၀း . . .တဲ့။

ရွင္မဟာရ႒သာရ၏ “စာေပစကား”

“သိျမင္ကင္းကြာ
မလိမၼာလည္း
စာေပစကား
ေန႔တိုင္းၾကားက
ထူးျခားလိမၼာ
ရွိသည္သာတည္း။”

စာေပအလွ(ဆ၇ာေဇာ္ဂ်ီ)

စာေပအလွ

အေမာင္မင္း၏ သားငယ္
သက္ႏွစ္ဆယ္သည္ ဘယ္စာမ်ိဳးကို
ႀကိဳက္သနည္း။
စာ အမ်ိဳးအစားတို႔ ေပါမ်ားလွသည္။
စာေတြထဲမွာ -
ပလႊားလို၍ ကိုယ္ရည္ေသြးတဲ့စာ
သူ႔ကိုမုန္း၍ အမ်က္ႏွင့္တီးသည့္စာ
ပုတီးကိုျပ၍ အ၀စားခ်င္ေသာစာ
လက္ေတြ႔မပါ စိတ္ကူယဥ္စာ
ထိုစာဟူသမွ်သည္ သာမည ျဖစ္၍
ေလာကေကာင္းက်ိဳး - ကံသံုးမ်ိဳး၏
က်ိဳးျဖစ္ခ်ိန္လ်ာ၊ အျမင္ပါ၍
ေမတၱာဓမၼ၊ အျမင္ျပ၍
ဘ၀အေျခခံ၊ စိတ္ကူးဥာဏ္ျဖင့္
ဖန္တီးပါမွ စာအလွ ဟုဆိုပါသည္။

မင့္အိမ္(ဆရာေဇာ္ဂ်ီ)

မင့္အိမ္

ငါ့ညီေျပာင္၀င္း၊ ေမာင္သစ္ဆင္း
မင္းက မင့္အိမ္၊ လြန္ေသးသိမ္ဟု
မၿငိမ္မသက္၊ စိက္စက္ မေကာင္း
စိတ္ေထာင္း ကိုယ္ေၾက၊ တေခြေခြတည့္
ေနထိေႀကြမည့္ ပန္းယဥ္အိ။
လႈိင္းအိအေယာင္
ေဆာင္ၿပိဳင္ သာေမာ၊ သူ႔အိမ္ေခ်ာသို႔ . . .
စေၾကာသပ္ရပ္၊ စပယ္ထပ္ႏွင့္
ပန္းကပ္ ပန္းႀကြ၊ သူ႔အိမ္လွသို႔ . . .
ေ၀းက ေမွ်ာ္မွန္း၊ မင္းေယာ္ယမ္းသည္
ပန္းအိေနထိ ေၾကြေတာ့မည္။
မေကာင္း မင့္အိမ္၊ ေကာင္း မင့္အိမ္တည့္
မင့္အိမ္ ရႊဲစို၊ အမိုးယိုေသာ္
မၿငိဳသင့္ပါ၊ မင္းတက္ဖာေပါ့
အကာ အခင္း၊ ပ်က္ၿပိဳယြင္းေသာ္
မျငင္းေစခ်င္၊ မင္းဆက္ျပင္ေပါ့
အခြင္ အနဲ႔၊ အရြဲ႕ အေစာင္း
မေကာင္း မေျပ၊ ေဟာင္းေထြေထြကို
အေျခႏွင့္မွ်၊ ဥာဏ္ျဖင့္ဆ၍
လံု႔လသက္သြင္း သစ္ေစမင္း ။ ။

သင္ေသသြားေသာ္(ဆရာေဇာ္ဂ်ီ)

သင္ေသသြားေသာ္

ေၾသာ္ . . . လူ႔ျပည္ေလာက၊ လူ႔ဘ၀ကား
အိုရ နာရ၊ ေသရဦးမည္
မွန္ေပသည္တည့္။
သို႔တၿပီးကား၊ သင္ေသသြားေသာ္
သင္ဖြားေသာေျမ၊ သင္တို႔ေျမသည္
အေျခတိုးျမင့္၊ က်န္ေကာင္းသင့္၏။
သင္၏မ်ိဳးသား၊ စာစကားလည္း
ႀကီးပြားတက္ျမင့္၊ က်န္ေကာင္းသင့္၏
သင္ဦးခ်၍၊ အမွ်ေ၀ရာ
ေစတီသာႏွင့္ သစၥာအေရာင္
ဥာဏ္တန္ေဆာင္လည္း
ေျပာင္လ်က္ ၀င္းလ်က္ က်န္ေစသတည္း။

တို႔တိုင္းျပည္ (ဆရာေဇာ္ဂ်ီ)

တို႔တိုင္းျပည္
ဆရာေဇာ္ဂ်ီ

ထေလာ့ ျမန္မာ အိုျမန္မာတို႔
ဒို႔႐ြာ ဒို႔ေျမ ဒို႔႐ြာေျမဝယ္
ေစတီ စပါး မ်ားလဲမ်ား၏။
မ်ားပါေလလဲ တမြဲမြဲႏွင့္
ဆင္းရဲကာသာ ကာလၾကာလွ်င္
ယာစကာမ်ဳိး တညႇဳိးညႇဳိးႏွင့္
အဘိုးျမန္ေမာင္း
ေက်ာင္းႀကိဳေက်ာင္းၾကား
လွည္႕လည္သြားလွ်က္
မစားေလရ၊ ဝမ္းမဝ၍
ဆြမ္းမွ်မတင္ႏိုင္ ႐ွိမည္တည္း။

ထေလာ့ ျမန္မာ အိုျမန္မာတို႔
ဒို႔႐ြာ ဒို႔ေျမ ဒို႔႐ြာေျမဝယ္
ေရခ်ဳိေသာက္ရန္
ျမစ္ေခ်ာင္းကန္ႏွင့္
သီးႏွံ႔ခ်ဳိျမ
မ်ားလဲမ်ား၏
မ်ားပါေလလဲ တမြဲမြဲႏွင့္
ဆင္းရဲကာသာ
ကာလၾကာလွ်င္
ျမင္သာျမင္ရ
မစားရ၍
ေတာကၿပိတၱာ
ျဖစ္မည္တည္း။

ေဗဒါလမ္း

ၫိုျပာျပာ လတာျပင့္ေျခရင္း
လႈိင္းတက္ရာ ေဗဒါတက္၊ လႈိင္းသက္ရာဆင္း။
ဆင္းရလဲ မသက္သာ။
အုန္းလက္ေႂကြေရေပါေလာ၊ ေမ်ာစုန္လို႔လာ
အဆင္းနဲ႔အလာ၊ ေဗဒါမ အေထြး။
အုန္းလက္ေႂကြ သူ႔နံေဘး၊ ေဆာင့္ခဲ့ရေသး။
ေဆာင့္ခဲ့လဲ မသက္သာ
ေနာက္တခ်ီ ဒီတလံုးက၊ ဖံုးလိုက္ျပန္ပါ
ျမည္ေလေပါ့ ေပၚမလာ၊ မေဗဒါအလွ
တလံကြာ လႈိင္းအႀကြံ၊ ေပၚလိုက္ျပန္ရ
ေပၚျပန္လဲ မသက္သာ
ေခ်ာင္းအဆြယ္ ေျမာင္းငယ္ထဲက၊ ဘဲထြက္လို႔လာ
ဘဲအုပ္မွာ တရာႏွစ္ရာ၊ ေဗဒါက တပင္ထဲ
အယက္အကန္ခံလို႔
ေဗဒါပ်ံအံကိုခဲ၊ ပန္းပန္လ်က္ဘဲ။

ဆရာေဇာ္ဂ်ီ (၁၉၀၇-၁၉၉၀)

HYACINTH WAY

At the blue-grey mud-flat's edge
Hyacinth goes ashore with the wave
And down to sea again as the wave recedes.
No bed of roses for her
Jostled by Flotsam,
Submerged by breakers
Hie to the creek for shelter
From palm-fronds and billows
and now what? DUCKS!
Two hundred ducks!
Quacking and racking!
Poor lone Hyacinth
Must grin and bear it!

Translated by Saya K (ဆရာ ေက)

ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ ့ေဗဒါလမ္းကဗ်ာမ်ားကို ATTACHMENT မွ ေဒါင္းယူဖတ္ရွု ့ႏုိင္သည္။