ပုဂံမတိုင္မီ ျမန္မာအစႏွင့္ သမိုင္းထင္ရွား မင္းျမတ္ကိုးပါး(၁)

ပုဂံမတိုင္မီ ျမန္မာအစႏွင့္ သမိုင္းထင္ရွား မင္းျမတ္ကိုးပါး(၁)
မာတိကာ
▪               ေရးသားျပဳစုသူ၏အမွာ
▪               ပုဂံမတိုင္မီ ျမန္မာအစႏွင့္ ပ်ဳဳႏိုင္ငံမတိုင္မီ ပရိုင္းမိတ္လူ
▪               ပုဂံသည္ ျမန္မာ၊ ျမန္မာသည္ ပုဂံ
▪               သမိုင္းပညာရွင္ ေဒါက္တာသန္းထြန္း၏ သမိုင္းဆိုင္ရာအေတြးအျမင္အယူ
▪               မင္းျမတ္အေနာ္ရထာ
▪               မင္းျမတ္က်န္စစ္သား
▪               မင္းျမတ္အေလာင္းစည္သူ
▪               မင္းျမတ္တပင္ေရႊထီး
▪               မင္းျမတ္ဘုရင့္ေနာင္
▪               မင္းျမတ္အေလာင္းဘုရား
▪               မင္းျမတ္ဆင္ျဖဳဳရွင္
▪               မင္းျမတ္ဘိုးေတာ္ဘုရား
▪               မင္းျမတ္မင္းတုန္း

▪               ေရးသားျပဳစုသူ၏အမွာ
ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ ေရးပါတယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ သုတဆိုင္ရာ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ကို ေရးပါတယ္။ လြယ္လားဆိုေတာ့ မလြယ္ပါဘူး။ စာတတ္ရံု၊ စာေတြဖတ္ရံုေလာက္နဲ႔လည္း ဝတၳဳေကာင္းတစ္ပုဒ္၊ ေဆာင္းပါးေကာင္းတစ္ပုဒ္ ျဖစ္လာဖို႔ေတာ့ မလြယ္ပါဘူး။ စာေရးတယ္ဆိုတာ အတတ္ပညာတစ္ခုပါ။ ဘဝျဖတ္သန္းမႈဆိုတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳဝမ္းစာေတြလည္း ရွိဖို႔လိုပါတယ္။ Talent ဆိုတဲ့ ပါရမီ မပါရင္လည္း မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္... အဲ့ဒီ သုတရသစာမ်ဳိးေရးတဲ့အလုပ္က မလြယ္ကူေပမယ့္ လြတ္လပ္မႈကေတာ့ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ကိုယ္ယံုၾကည္တဲ့အတိုင္း လြတ္လပ္စြာေတြးၿပီး လြတ္လပ္စြာေရးႏိုင္ပါတယ္။ စိတ္ကူးဥာဏ္လည္း ကြန္႔ျမဳဳးႏိုင္ ပါတယ္။

ရသဝတၳဳဆိုရင္ ပိုလို႔ေတာင္ လြတ္လပ္ပါေသးတယ္။ MRTV ေတြနဲ႔ ျမဝတီမွာျပေနတဲ့ ကိုရီးယားဇာတ္ကား တြဲေတြလိုေပါ့။ ဘာမွ မဟုတ္တာကေလးကိုလည္း ဗာရာဏသီခ်ဲ႕လို႔ရပါတယ္။ ေပရွည္ခ်င္တိုင္း ရွည္လို႔လည္း ရပါတယ္။ မွားခ်င္လည္း မွားမယ္။ မွန္ခ်င္လည္း မွန္မယ္။ အေတြးေရာအေရးပါ လြတ္လပ္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ အေပ်ာ္ဖတ္ေတြဆိုရင္ တစ္ပတ္ေလာက္နဲ႔ေတာင္ လံုးခ်င္းဝတၱဳတစ္အုပ္ ေရးႏိုင္တဲ့သူေတြရွိပါတယ္။ ေငြရၿပီး စတမ္း ဘာေရးရမလဲဆိုတာမ်ဳိးေတြပါ။ တစ္ေန႔တည္းနဲ႔လည္း A4 စာရြက္ (၂၀) ေလာက္ကို  ၿပီးေအာင္ေရးႏိုင္တဲ့ သူေတြလည္းရွိပါတယ္။ ဒီလုိေရးၾကေတာ့ အေပ်ာ္ဖတ္အဆင့္မွာေတာင္ စာဖတ္ပရိတ္သတ္အႀကိဳက္နည္းတဲ့ ခပ္ညံ့ညံ့ေတြလို႔ ဆိုရမွာျဖစ္ပါတယ္။

ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ့သမိုင္းကို ေရးသားဖို႔၊ျပဳစုဖို႔က်ေတာ့ မလြယ္ေတာ့ပါဘူး။ မွန္ကန္တဲ့အေၾကာင္းအရာ အျဖစ္ အပ်က္ကို ျပဳစုရမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ ျပဳစုတဲ့သူမွာတာဝန္အလြန္ႀကီးပါတယ္။ စာအုပ္စာတမ္းေတြ၊ တတ္ႏိုင္ရင္ ေက်ာက္စာေတြ၊ ေျမပံုစာေတြကို အမ်ားႀကီးေလ့လာဖို႔လိုပါတယ္။ အခ်ိန္လည္း ယူရပါမယ္။ အုပ္စုိးသူ မင္း တစ္ပါးရဲ့အေၾကာင္းကို ျပဳစုမယ္ဆိုရင္ေတာင္ မလြယ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လဲ တခ်ဳိ႕ သမိုင္းဆိုင္ရာစာအုပ္ေတြမွာ အေနာ္ရထာတို႔လို၊ က်န္စစ္သားတို႔လို သမိုင္းမွာအလြန္ထင္ရွားတဲ့ မင္းေတြအေၾကာင္းကို ေရးတာေတာင္ မွန္ေအာင္မေရးႏိုင္တာေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့လည္း မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္တခ်ဳိ႕မွာ စာေရးသူ အမုန္းခံၿပီး ေထာက္ျပခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ အမွားေတြကို ျပင္သူမရွိပဲထားလို႔ၾကာသြားခဲ့ရင္ အမွန္ေတြလို ျဖစ္တတ္သြားတာ မ်ဳိးမို႔ ေစတနာနဲ႔ေထာက္ျပခဲ့တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။


သမုိင္းကို ေရးသားျပဳစုတဲ့သူဟာ တျခားစာေတြလို စိတ္ကူးဥာဏ္ကြန္႔ျမဳဳးလို႔လည္းမရပါ။ စာမ်က္ႏွာေတြမ်ား ေအာင္ဆိုၿပီး ရွိတာထက္ပိုၿပီးခ်ဲ႕ေရးလို႔လည္း မရပါ။ ဒီေနရာမွာ သမိုင္းကို ရသဖြဲ႔ဝတၳဳေရးသူေတြနဲ႔လည္း ကြာပါ တယ္။ ရသဖြဲ႔သမိုင္းဝတၳဳေတြမွာကေတာ့ မွန္တာေတြလည္းပါႏိုင္သလို စာေရးသူက စိတ္ကူးဥာဏ္ကြန္႔ထားတဲ့ တကယ္မျဖစ္ခဲ့တာေတြလည္း ပါေနမွာျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ဆို ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္၊ ႏိႈင္းႏိႈင္းခ်ိန္ခ်ိန္မေရးပဲ လူၿပိန္း ႀကိဳက္ဆိုတာမ်ဳိးေတြထည့္ေရးတဲ့အတြက္ သူတို႔ေရးတဲ့ဝတၳဳေတြထဲက်မွ ေလးစားရတဲ့ မင္းေတြ၊ မိဖုရားေတြကို အထင္အျမင္ေသးစရာ ျဖစ္ရတာမ်ဳိးေတြ ထိခိုက္နစ္နာသြားရတာမ်ဳိးေတြကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ ခ်စ္ေရးကိစၥေတြ ေရးတာမွာ ပိုဆိုးပါတယ္။

ေရးခ်င္တာ ရွိပါေသးတယ္။ တခ်ဳိ႕ သမိုင္းဝတၳဳေတြမွာ သမိုင္းအမွားေတြကို ေတြ႔ရွိရတာထားပါဦး။ အခုထိ သမိုင္း ေဆာင္းပါးအခ်ဳိ႕မွာေတာင္ အမွားေတြ၊ လြဲေနတာေတြကို စိတ္မေကာင္းစရာေတြ႔ေနရပါေသးတယ္။ တတိယ အႀကိမ္ျပန္ရိုက္ၿပီးေရာင္းေနရတဲ့ ပံုဂံနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္မွာဆိုရင္ အေနာ္ရထားမင္း တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ ပထမျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ကို ဆက္လက္ၿပီးတည္တံ့ေအာင္၊ တိုးတက္ေအာင္ေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့ မင္းေကာင္း မင္းျမတ္ တပါးျဖစ္တဲ့ ျမန္မာေတြရဲ့ေက်းဇူးရွင္ က်န္စစ္သားမင္းကိုေတာင္မွားၿပီး ေရးသားထားတာဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ ဒီလို ေရးလိုက္တဲ့အတြက္ စာဖတ္သူေတြ အမွတ္မွားသြားႏိုင္သလို က်န္စစ္သားမင္းအတြက္လည္း အင္မတန္ ထိခိုက္ နစ္နာလွပါတယ္။

အဲ့ဒါကေတာ့...

နံပါတ္ (၁) က်န္စစ္သားဟာ အေနာ္ရထာမင္းမွ ေဝသာလီျပည္က ပဥၥကလ်ာဏီမင္းသမီးကို သြားၿပီးယူေဆာင္ ခိုင္းတဲ့ ရာဇတမန္အမတ္နဲ႔ ပဥၥကလ်ာဏီတို႔မွရတဲ့ ရာဇတမန္အမတ္ရဲ့သားျဖစ္တယ္။

နံပါတ္ (၂) လူမ်ဳိးအေနနဲ႔ၾကည့္ရင္ ရခိုင္ေဝသာလီျပည္က ရခိုင္မင္းသမီး ပဥၥကလ်ာဏီကေမြးလို႔ ရခိုင္ျမန္မာလူမ်ဳိး ျဖစ္တယ္။

နံပါတ္ (၃) အဲဒီလူမ်ဳိးျဖစ္တဲ့အတြက္ က်န္စစ္သားက ကုလားကိုမုန္းတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူစြမ္းေကာင္းဗ်တၱနဲ႔ ဗ်တၱရဲ့ သားႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ေရႊဖ်ဥ္းၾကီး၊ ေရႊဖ်ဥ္းေလးတို႔ကို သတ္ပစ္တယ္လို႔ ဆိုထားပါတယ္။

အလြန္စိတ္မေကာင္းစရာျဖစ္တဲ့အမွားေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးသူမွ စာေရးသူရဲ့စာအုပ္ေတြနဲ႔ မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္ ေတြထဲမွာလည္း ေရးခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ေနာက္ဆံုး ေလ့လာေတြ႕ရွိရတဲ့ အကိုးအေထာက္ေတြနဲ႔ပါ။

ရွင္းရရင္ေတာ့...

နံပါတ္ (၁) က်န္စစ္သားက ရာဇတမာန္အမတ္ရဲ့သား မဟုတ္သလို၊ အေနာ္ရထားမင္းရဲ့ သားေတာ္လည္း မဟုတ္ ပါ။ ဦးကုလားရဲ့မဟာရာဇဝင္မွာပါတဲ့ ပဥၥကလ်ာဏီမင္းသမီးနဲ႔ လူသားမဟုတ္တဲ့နဂါးနဲ႔ရျပီး ေမြးတယ္ဆိုတာမ်ဳိး ကလည္း ႏိုင္ငံတကာလက္သင့္ခံတဲ့ သမိုင္းရႉေထာင့္ကၾကည့္ရင္ယုတိၱမရွိတဲ့အတြက္ လက္ခံႏိုင္စရာမရွိပါ။ အဲဒီ မဟာရာဇဝင္ထဲမွာပဲပါတဲ့ ေနနတ္သားနဲ႔နဂါးမဇံသီးကေမြးတယ္လို႔ ေရးထားတာကိုလည္း ပညာရွင္ေတြက လက္ မခံပါ။ က်န္စစ္သားရဲ့ ဖခင္နဲ႔မိခင္အမွန္ကို ယေန႔ထိ ဘယ္သူမွ အတိအက်မေျပာႏိုင္ေသးဘူးလို႔ ေျပာပါရေစ။

နံပါတ္ (၂) က်န္စစ္သားဟာ ရခိုင္ျမန္မာလူမ်ဳိးဆိုတာလည္း မမွန္ပါ။ ပဥၥကလ်ာဏီဆိုတာက ေဝသာလီျပည္ ရခိုင္ ဘုရင္ရဲ့သမီးေတာ္မဟုတ္ဘဲ ျမန္မာႏိုင္ငံအေနာက္ဘက္ရွိ အာသံလို႔ေခၚတဲ့နယ္နဲ႔ ဘဂၤလားနယ္အေရွ႕ပိုင္းေဒသမွာ ရွိတဲ့ ပဋိကၠရားျပည္က အိႏိၵယတိုင္းရင္းသားဘုရင္ရဲ့ သမီးေတာ္ျဖစ္ေနလို႔ပါဘဲ။ ၁၉၁၁ ခုႏွစ္က တူးေဖာ္ရရွိတဲ့ ျမေစတီေက်ာက္စာကိုၾကည့္ရင္ က်န္စစ္သားက ပဥၥကလ်ာဏီရဲ့သားဆိုတာလည္း မဟုတ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။

နံပါတ္ (၃) ကို ေရးရရင္ေတာ့ အားထားေလာက္တဲ့ ဘယ္ရာဇဝင္သမိုင္းက်မ္းေတြ၊ ပညာရွင္ေတြျပဳစုခဲ့ၿပီး ဒီကေန႔ သမိုင္းကို သုေတသနျပဳေနတဲ့ပညာရွင္ေတြလက္ခံထားၾကတဲ့ ဘယ္စာအုပ္စာတမ္းမွာမွ ဒါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ခိုင္လံုတဲ့အေထာက္အထားေတြမေတြ႕ရတဲ့အတြက္ က်န္စစ္သားက ရခိုင္ျမန္မာျဖစ္ေနလို႔ ကုလားမုန္းၿပီး ဗ်တၱနဲ႔ ေရႊဖ်ဥ္းႀကီး၊ ေရႊဖ်ဥ္းေလးတုိ႔ကိုသတ္ပစ္တယ္ဆိုတာလည္း လံုးဝမမွန္ဘူးလို႔ ဆိုရမွာျဖစ္တယ္။

တစ္ခ်ိန္က ဇာတ္ပြဲေတြမွာေတာ့ ဇာတ္စာေရးဆရာေတြေရးတာေတြကို ဇာတ္ထုပ္ခင္းၿပီးကျပခဲ့ၾကတာ စာေရးသူ လည္း ၾကည့္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ အေနာ္ရထာ တရုတ္ျပည္ကအျပန္လမ္းမွာ ဘုရားတည္တယ္။ ေရႊဖ်ဥ္းညီေနာင္က အေပ်ာ္ေတြလြန္ၿပီးတာဝန္မေက်ဘဲ အုတ္ (၂) ခ်ပ္ လပ္ေနတာကို အေနာ္ရထာေတြ႕သြားတဲ့အခါ ေျမးေတာ္လို ခ်စ္ရတဲ့ အဲဒီ ညီေနာင္ (၂) ဦးကို မလိမၼာတစ္ခါမိုက္တဲ့အတြက္ ႀကိမ္နဲ႔ရိုက္ဆံုးမခိုင္းတာကို သူ႕ထက္အစြမ္းေကာင္း လု႔ိ မနာလိုျဖစ္ေနတဲ့ ဘိုးေတာ္က်န္စစ္သားက ဝါးရင္းတုတ္န႔ဲအေသရိုက္သတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ဇာတ္ ထုပ္မွာ က်န္စစ္သားကို အားလံုးကမုန္းၾကတဲ့ ကုန္းရုပ္ႀကီးျဖစ္သြားတာကို ၾကည့္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ဒါေတြက မဟုတ္ မမွန္တဲ့ ဇာတ္ဝတၳဳေတြပါ။ ဒႆဂီရိကို လူၾကမ္းေနရာကေန မင္းသားေနရာမွာတင္ေရးတဲ့ ရသဖြဲ႔ဝတၳဳလိုပါပဲ။ ရသပိုင္းကေန ဝတမၳဳအေနနဲ႔ပဲ လက္ခံလို႔ရပါတယ္။

စာေရးသူအေနနဲ႔ စာေရးသူတို႔ရဲ့ႏိုင္ငံသမိုင္းမွာထင္ရွားၿပီး ႏိုင္ငံနဲ႔လူမ်ဳိးကိုအက်ဳိးျပဳခဲ့ၾကတဲ့ ျမန္မာမင္းေကာင္းမင္း ျမတ္ေတြရဲ့အေၾကာင္းကို ဓာတ္ပံုေတြစံုစံုလင္လင္ထည့္ျပီး စာတစ္အုပ္အေနနဲ႔ ေရးခ်င္ေနတာၾကာပါၿပီ။ အခုမွပဲ ေရးျဖစ္ပါေတာ့တယ္။

သမုဒၵရာဇ္မင္းကစလို႔ ပုဂံမင္း (၅၅) ဆက္ကေနေရတြက္ရင္ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ သီေပါမင္းအထိ မင္းေပါင္း (၁၀၀) ေက်ာ္ ရွိပါတယ္။ ေရးခ်င္တာက အနည္းဆံုး (၁၁) ပါးပါ။ တကယ္ေရးၿပီဆိုေတာ့ စာအုပ္နာမည္နဲ႔လိုက္ေအာင္ တကယ္ေရးသင့္တဲ့ ေရးစရာေတြလည္းမ်ားတဲ့ မင္းအေနနဲဲ႔ မင္း (၉) ပါးကို ေတြ႔ရွိရပါတယ္။ ပုဂံေခတ္က မင္း (၃) ပါးျဖစ္တဲ့ အေနာ္ရထာ၊ က်န္စစ္သားနဲ႔အေလာင္းစည္သူ။ ေတာင္ငူ ဟံသာဝတီေခတ္က မင္း (၂) ပါး ျဖစ္တဲ့ တပင္ေရႊထီးနဲ႔ဘုရင့္ေနာင္၊ တတိယျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ကို တည္ေထာင္ခဲ့တဲဲ့ ကုန္းေဘာင္ေခတ္က အေလာင္းဘုရား၊ ဆင္ျဖဳဳရွင္၊ဘိုးေတာ္ဘုရားနဲ႔မင္းတုန္း စုစုေပါင္း မင္းေကာင္းမင္းျမတ္ (၉) ပါး အေၾကာင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။

ဒီမင္းေတြအေၾကာင္းကို ေရးသားျပဳစုရာမွာ စာအုပ္စာတမ္းအေတာ္မ်ားမ်ားကို ရွာေဖြေလ့လာခဲ့ရပါတယ္။ သမိုင္း မွန္ျဖစ္ေစခ်င္တာေၾကာင့္ ႏိႈင္းႏိႈင္းခ်ိန္ခ်ိန္နဲ႔ ဖယ္သင့္တာေတြကိုဖယ္ၿပီး ယူသင့္တာေတြကို ယူရပါတယ္။ အမွား ေတြပါလာမွာစိုးတဲ့အတြက္ အခ်ိန္ယူၿပီးသတိနဲ႔ေရးသားျပဳစုရပါတယ္။ ဒီစာအုပ္မွာ ပုဂံမတိုင္မီ ျမန္မာလူမ်ဳိးရဲ့ အစနဲ႔ ပ်ဳဳေခတ္မွာထင္ရွားခဲ့တဲ့ ပန္ထြာဘုရင္မနဲ႔ ဒြတၳေဘာင္မင္းတို႔ရဲ့ဗိႆႏိုးတို႔၊ သေရေခတၱရာတို႔ဆိုတဲ့ ပ်ဳဳႏိုင္ ငံေတြမတိုင္မီ လူတူပရိုင္းမိတ္ေတြရဲ့အေၾကာင္းကိုလည္း သုေတသနျပဳၾကတဲ့ သမိုင္းပညာရွင္ေတြရဲ့ ေနာက္ဆံုး ေတြ႔ရွိခ်က္ေတြနဲ႔အတူ အခ်ိန္ယူေလ့လာၿပီး ေရးသားျပဳစုထားပါတယ္ဆိုတာကို ေရးလိုပါတယ္။