ပ၇ိကၡရာအေတြး

သားငယ္စကာၤပူမွ တစ္ေခါက္ျပန္လာစဥ္က Gilletteမုတ္ဆိတ္ရိတ္ ကိရိယာတစ္ခုကုိ ေပးသြားခဲ႔သည္။ ကုိယ္႔မွာလည္း အိႏိၵယ လုပ္ပဲလားမသိ ဓါးသြားႏွစ္ေခ်ာင္းပါ မုတ္ဆိတ္ရိပ္ “ဂ်ဳတ္” တစ္ခု ရွိေနေသးသည္ႏွင္႔ သူ႔ပစၥည္းကုိ မသုံးျဖစ္ခဲ႔ ဟုိတစ္ေလာကေတာ႔ ကုိယ္႔ကိရိယာ ဓားသြားအသင္႔ မရွိသည္ႏွင္႔ သူေပးခဲ႔သည္႔ ဂ်ဳတ္ကုိပင္ထုတ္ၿပီး သုံးေနမိသည္။ အေတာ္ေလးေတာ႔ အသုံးခံပါသည္။ ႏွစ္လေလာက္ဘဲ ၾကာေလမည္လား မသိေတာ႔ပါ၊အတန္ငယ္တုံးသလုိလုိရွိလာသည္ႏွင္႔ဓားသြားအသစ္တစ္ကပ္ေလာက္ ၀ယ္ဦးမွပါေလဟု ေအာက္ေမ႔ၿပီး စတုိးဆုိင္ႀကီးတစ္ခုတြင္ ၀င္ၿပီးေမးၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ဓားသြားငါးခုပါ တစ္ကဒ္ကုိ ၆၂၅ က်ပ္ဆုိဘဲ။ ကုိယ္သုံးေနက် ဓားသြားကုိ လမ္းေဘးဆုိင္တစ္္ဆုိင္မွာ ေမးၾကည္႔ေတာ႔ ဓားသြား ငါးခုေရာ ဂ်ဳတ္ပါ တစ္စုံ ၁၅၀ က်ပ္။ အေပါဆုံးလုိ႔ဘဲေျပာေျပာ အဲသည္ အေပါစားဓားသြားကလည္း တစ္ေခ်ာင္းဆုိလွ်င္ ႏွစ္လေလာက္ေတာ႔ သုံးရသည္ပင္။ မုတ္ဆိတ္ ေျပာင္ေျပာင္စင္စင္ ရိတ္လုိ႔ရလွ်င္ၿပီးတာဘဲဟု ေအာက္ေမ႔ၿပီး အေပါစား ဓါးသြားကုိပင္၀ယ္ၿပီး သုံးလုိက္ပါသည္။ 

Read more>>

“ဘာအေရးႀကီးသလဲ” “ဘယ္ဟာကပဓါနက်သလဲ” ဆုိသည္ကုိ ခ်င္႔ခ်ိန္လုိက္ျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ သာမန္အားျဖင္႔ ၾကည္႔လုိက္မည္ဆုိပါလွ်င္ သားငယ္ေပးခဲ႔ေသာ Gilletteက စတုိင္က်ရုိး လွရုိးအမွန္ျဖစ္သည္။ အသုံးျပဳရာတြင္ေတာ႔ျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔အဖုိ႔ ဘာမွထူးထူးျခားျခား ပုိမုိေကာင္းမြန္သည္မထင္မိပါ။ အတူတူပါဘဲ အသုံးခံသည္႔ ကာလအပုိင္းအျခားလည္း အတူတူပါဘဲ။ မထူးလွပါ။ သုိ႔ေသာ္သားငယ္ေပးလုိက္သည္႔ ပစၥည္းကေတာ႔ ပုိ၍ နာမည္ႀကီးပါေပသည္။ ပုံစံကလည္း ဆန္းသစ္ပါသည္။ အဲဒီ ၆၂၅ က်ပ္ ထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္သိေအာင္ ကၽြန္ေတာ္မ်က္စိက်ေအာင္ လုပ္ေပးေနသည္႔ ေၾကာ္ျငာခ ဘယ္ေလာက္မ်ား ပါေနေသးသည္ကုိလည္း ၀ုိးတုိး၀ါးတား လွမ္းၿပီး ေတြးလုိက္မိေသးသည္။

တစ္ခါက (ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ငယ္ငယ္က) ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ကုိ ဖတ္လုိက္ခဲ႔မိဖူးသည္။ သြားတုိက္ေဆးတစ္ဘူးကုိ ေငြ ၁၀ က်ပ္ ေပးၿပီး သုံးလုိက္မည္ဆုိၾကပါစုိ႔ သူ၏ တကယ္႔တန္ဖုိးမွာ ၁ က်ပ္သာလွ်င္ ျဖစ္သည္။ ၉ က်ပ္မွာ သင္၀ယ္သုံးႏုိင္ေအာင္ ေၾကာ္ျငာရေသာ စရိတ္ျဖစ္သည္ဆုိပဲ။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ အထက္ပါအတုိင္း ေတြးလုိက္မိျခင္းျဖစ္သည္။

“ဘာအေရးႀကီးသလဲ” “ဘယ္ဟာပဓါန ၾကသလဲ” ဆုိသည္ကုိ ေတြးမိဖုိ႔ မလြယ္ပါ။ ေတြးမိသည္႔အတုိင္း လုိက္နာက်င္႔သုံးဖုိ႔ဆုိသည္ကေတာ႔ မလြယ္ရုံသာမဟုတ္ အေတာ္ႀကီးကုိ ခက္သည္ဟု ထင္မိပါသည္။

ထုိအခါက်ေတာ႔မွ ဗုဒၶျမတ္စြာ ဘုရားသခင္ကုိ အံ႔ၾသၾကည္ညဳိျခင္း အသစ္ျဖစ္ရျပန္ပါသည္။

ဘု၇ားရွင္က်င္လင္ခဲ႔ရာ အိႏၵိယေဒသဆုိသည္မွာ ဇတ္နိမ္႔ ဇတ္ျမင္႔ အလြန္ခြဲျခားေသာ၊ အလြန္လည္း အစြဲအလန္းႀကီးေသာ ပတ္၀န္းက်င္ႀကီးျဖစ္ေၾကာင္း အထူးေျပာစရာမလုိပါ။ ထုိသုိ႔ အစြဲႀကီးေသာ လူေတြကုိ သူ၏(သံဃာ) အဖြဲ႔အစည္းႀကီးအတြင္းသုိ႔ တစ္ေျပးညီ ၀င္ေရာက္ေနထုိင္ၾကေအာင္ သိမ္းသြင္းလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္ပင္ အံတပါးျဖစ္ေနေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္က အထူး ”ဂုဏ္ေဖာ္” ေျပာမေနသင္႔ေတာ႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တေတြ စဥ္းစားပုံစဥ္းစားနည္းႏွင္႔ ပတ္သတ္ၿပီး သြန္သင္ေနေသာ ကိစၥတစ္ခုကုိသာ တင္ျပလုိက္ရပါေတာ႔မည္။ ပရိကၡရာ ရွစ္ပါးအေၾကာင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားမိသလုိ တင္ျပလုိက္ပါရေစ။

ဘုရားရွင္က …….

မင္းတုိ႔ကြယ္ မဂ္ဖုိ ရရာရေၾကာင္းကုိသာ ပဓါန ထားၾကကြဲ႔၊ က်န္တဲ႔ မဂ္တရားျပင္ပ( ဗာဟီရ)ကိစၥေတြကုိ တစ္စမက်န္ေအာင္ တတ္ႏုိင္သမွ် ေလွ်ာ႔ခ်ပစ္လုိက္ၾကစမ္း၊ ကုန္ကုန္ေျပာလုိက္မယ္ မင္းတုိ႔ တသသ လုပ္ေနၾကတဲ႔ ဆံပင္ေတြ၊ မုတ္ဆိတ္ေတြကုိ ရိတ္ပစ္လုိက္ၾကစမ္း။ ကိစၥတစ္ခု ျပဳတ္သြားတာေပါ႔ကြယ္၊ ေခါင္း ေလွ်ာ္ရတာေတြ၊ ေခါင္းၿဖီးရတာေတြ၊ ဆီလိမ္းရတာေတြ ၿငိမ္းသြားတာေပါ႔၊ အဲဒါအတြက္ သင္တုန္းဓါးေလး တစ္ေခ်ာင္းေတာ႔ ေဆာင္ထားၾကကြဲ႔။

ေနာက္ၿပီး အ၀တ္အစားဆုိတာကလည္း တယ္ၿပီး အလုပ္ရွုပ္တာကလား၊ ဒါေတြနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး အလုပ္ရွုပ္ရုံမကဘူး၊ မာန္တတ္ရတာနဲ႔ ၿပိဳင္ရဆုိင္ရနဲ႔ ဘယ္လုိမွ ေကာင္းတာမဟုတ္ပါဘူး၊ အ၀တ္အစားဆုိတာမ်ဳိးက အခ်မ္းအေအးလုံရင္၊ အရွက္အေၾကာက္ကုိ ဖုံးလႊမ္းႏုိင္ရင္ ေတာ္ေရာေပါ႔၊ အဲဒီေတာ႔ ခါး၀တ္တစ္ထည္ ကုိယ္ရုံတစ္ထည္၊ အဲ…ေအးတဲ႔အခါမွာ ခ်ဳံဖုိ႔၊ ခင္းဖုိ႔ထုိင္ဖုိ႔ အ၀တ္ထူႀကီးတစ္ထည္ေလာက္ပါဆုိရင္ လုံေလာက္ၿပီ။ အဲဒီ အ၀တ္မ်ဳိးေတြကုိလဲ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ႀကံဖန္ၿပီး ရွာမေနၾကပါနဲ႔။  သခၤ်ဳိင္းကုန္းမွာ စြန္႔ၾကပစ္ၾကတဲ႔ အ၀တ္ေတြ ရွိသား၊ သြားၿပီးေကာက္ယူေပါ႔၊ အစေတြက အပုိင္းပုိင္းအထြာထြာေတြ ျဖစ္ေနျပန္ရင္ေတာ႔လဲ စပ္ျပဳၿပီး ခ်ဳပ္တန္ခ်ဳပ္ရမွာေပါ႔၊ ဒီေတာ႔ အပ္ကေလးတစ္ေခ်ာင္းေလာက္ကုိ ေဆာင္ထားၾကေပါ႔။ အဲဒီအ၀တ္ေတြကလည္း အေရာင္အေသြး အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမွာကုိး၊ ဒီေတာ႔ တစ္ေရာင္တည္း ျဖစ္သြာေးအာင္ သစ္ေခါက္အေရာင္ရင္႔ရင္႔ ႀကီး ဆုိးပစ္လုိက္ၾကကြယ္။

စားတာေသာက္တာအတြက္လည္း အရသာေတြ ဘာေတြကုိ ဘာမွအာရုံထားမေနၾကနဲ႔ေတာ႔၊ အသက္မေသရုံ မဂ္တရားကုိ ပြားမ်ားႏုိင္ရုံသာ အာရုံျပဳၿပီး စားၾက၊ အဲဒီလုိ စားဖုိ႔ကေတာ႔ လြယ္ပါတယ္၊ ေတာင္းစားၾကတာေပါ႔ကြယ္။ ေတာင္းဖုိ႔ကေတာ႔ ခြက္တစ္လုံးေလာက္ကုိေတာ႔ ေဆာင္ထားၾက၊ ဘာကုိပဲေပးေပး မေသရုံလုိ႔ သေဘာထားၿပီး စားၾက။

ကုိယ္ကေတာထဲမွာ သြားေနရမွာမဟုတ္လား ဒီေတာ႔ ေရေကာင္းေရသန္႔ကေလး အလြယ္တကူ ရဖုိ႔ေတာ႔ လုိတယ္။ ေတြ႔ရာေခ်ာင္း၊ ေျမာင္း၊ ေရကန္မွာ အလြယ္တကူရယူႏုိင္ေအာင္ ေရစစ္ကေလးတစ္ခုေတာ႔ ေဆာင္ထားၾက။

သစ္တစ္ပင္ရင္း၊ ၀ါးတစ္ပင္ေအာက္မွာ ထုိင္ၿပီးေတာ႔သာ မဂ္ကိစၥၿပီးေအာင္လုပ္ၾက၊ ေအာက္က ေျမျပင္ မညီညြတ္ျဖစ္ေနရင္ အလြယ္တကူ ခင္းထုိင္လုိ႔ရေအာင္ သားေရနယ္ကေလး တစ္ခ်ပ္ေလာက္ေတာ႔ ေဆာင္ထားၾက။ အဲဒီ ရွစ္မ်ဳိးရွိရင္ လုံေလာက္ပါၿပီ။ ဘာမွအပုိခ်ဲ႔မေနၾကနဲ႔ေတာ႔၊ ၾကားၾကလား….

ဤသုိ႔အားျဖင္႔ သင္းပုိင္၊ ဧကသိ၊ ဒုက႗္၊ အပ္၊ သပိတ္၊ သင္ဓုန္းဓါး၊ ေရစစ္၊ သားေရနယ္ တည္းဟူေသာ ပရိကၡရာရွစ္ပါးကုိ သတ္မွတ္ေပးထားခဲ႔သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကူးျမင္ေယာင္ၾကည္႔မိပါသည္။ ရဟန္းေတာ္တုိ႔၏ တစ္ခုတည္းေသာအလုပ္မွာ မဂ္ကိစၥၿပီးရန္သာ ျဖစ္ေလရာ ထုိကိစၥမွာ တစ္ပါးေသာကိစၥဆုိလွ်င္ ျပင္ပ(ဗာဟီရ) ကိစၥမ်ားသာလွ်င္ ျဖစ္ေနပါေတာ႔သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က လူ၀တ္ေၾကာင္မ်ားသာျဖစ္သည္။ မဂ္ဖုိလ္ ကိစၥကုိလည္း က်င္႔ႀကံေနၾကသည္မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွင္႔ ပရိကၡရာ ရွစ္ပါး ဘာမ်ားပတ္သတ္ေနပါသနည္း ဟု ေမးစရာရွိပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ေျပာပါမည္။

ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ပါ။ ေက်ာင္းသားငယ္ေလးမ်ားႏွင္႔ မျပတ္ထိေတြ႔ေနရပါသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား၊ အထူးသျဖင္႔ ေက်ာင္းသူမ်ား၏ ခဲတန္ဘူးကေလးမ်ားကုိ ေကာက္ၿပီး ဖြင္႔ၾကည္႔လုိက္လွ်င္ ေဘာလ္ပင္ေလး ငါးေခ်ာင္းေလာက္ပါသည္။ ခဲဖ်က္က ႏွစ္တုံးေလာက္ပါတတ္သည္။ မင္ပိတ္ေဆးဘူးက ႏွစ္ေခ်ာင္းေလာက္ပါတတ္သည္။ အားလုံးမွာ လွလုိ႔ဆန္းလုိ႔ ၀ယ္ထားတာေတြခ်ည္း ျဖစ္သည္။ အသုံးလုိလုိ႔( မရွိမျဖစ္လုိ႔) ၀ယ္ထားတာမဟုတ္။ ေပၚလာလုိက္ရင္း ၀ယ္လုိက္မိသည္ကုိပင္ ျပန္ၿပီး စဥ္းစားခ်ိန္မရေလာက္ေအာင္ ျဖစ္လာၾကသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္မိသည္။

ကေလးေတြတင္ပဲလားဟု စဥ္းစားၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ လူႀကီးေတြလည္း တယ္ၿပီး မထူးလွဟု ေအာက္ေမ႔မိသည္။ ေမာ္ေတာ္ကား” မုိဒယ္” ဆန္းဆန္းကုိ အငန္းမရ လုိခ်င္သူေတြ၊ နာရီပုံဆန္း ပုံသစ္ကုိ ပတ္ၿပီး ဟန္ေရးတျပျပ လုပ္ခ်င္သူေတြလည္း ပဓါနအခ်က္ကုိ ျမတ္ျခည္ျပတ္ကုန္ၾကသည္ ဟု ထင္ေနမိသည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံတြင္ တံခါးဖြင္႔ စီးပြားေရးစနစ္ က်င္႔သုံးလုိက္ေတာ႔ လူသုံးကုန္ ဆန္းဆန္းျပားျပားေတြကလည္း ဒလေဟာ ၀င္လာလုိက္သည္မွာ ျမင္မေကာင္း ရွုမေကာင္းဟု ေျပာရေလာက္ေအာင္ပင္ ျဖစ္ေနေလေတာ႔သည္။ သည္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူစုကလည္း ၀ုိင္းလုိက္ ငမ္းလုိက္ၾကသည္မွာ ျမင္မေကာင္း ရွုမေကာင္းလုိ႔ပဲ ေျပာလုိက္ပါရေစေတာ႔။

ထုိထုိေသာ ကုန္စည္မ်ားေၾကာင္႔ သက္ေရာက္လာလုိက္ေသာ အက်ဳိးဆက္မ်ားအေၾကာင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္မေရးလုိေသးပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေဆာင္းပါးဦးတည္ခ်က္ကုိပဲ ျပန္ၿပီး ေကာက္ပါရေစ။ ဘုရားရွင္က်င္႔သုံးေတာ္မူပုံကုိ ျပန္ၿပီးၾကည္႔လုိက္မည္ဆုိလွ်င္ မဂ္ကိစၥဆုိသည္ကုိ မျပတ္ၾကေစရန္ သတိေပးထားသည္။ မရွိမျဖစ္ အလုိအပ္ဆုံးကုိသာလွ်င္ ေဆာင္ထားေစသည္။ ျပင္ပကိစၥ နည္းႏုိင္သမွ် နည္းသြားေစရန္ ခ်ဳံ႕ပစ္လုိက္သည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘ၀ပန္းတုိင္သုိ႔ သြားၾကရာတြင္ေကာ သည္လုိလုပ္လုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလား၊ ျဖစ္ႏုိင္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ယုံၾကည္သည္။ အေရးႀကီးသည္က ပစၥည္းတစ္ခုကုိ ၀ယ္မည္ ႀကံလုိက္တုိင္း “ငါ႔မွာ တကယ္လုိအပ္တာလား” ဆုိတာေလးကုိ သတိတရျဖစ္ၿပီး ေမးၾကည္႔မိဖုိ႔ပဲ ျဖစ္သည္။

တုိင္းတစ္ပါးေရာက္ ေငြရွာေနၾကသည္႔ လူငယ္ေလးမ်ားကုိ အလြန္သနားမိသည္။ လူေတြက သူတုိ႔တစ္ေတြ ေငြထုပ္ပုိက္လာသည္ကုိသာ ျမင္ၾကသည္။ အခါႀကီးရက္ႀကီးကုိ ေရာက္လာလုိက္တုိင္း အသည္းအူ ေျပာင္းျပန္လန္ခမန္း ကုိယ္႔ေမြးရပ္႒ာနီဆီမွန္းၿပီး လြမ္းမ်က္ရည္ေ၀႔ၾကရရွာသည္႔ ခမ်ာမ်ား၏ ႏွလုံးသားကုိ မွန္းၾကည္႔ႏုိင္သူ အလြန္နည္းသည္။ အလုပ္ရွင္(ေဘာစ္)၏ ေျပာေပါက္ဆုိေပါက္ကုိ ခံျပင္းလွေသာေၾကာင္႔ ပါးပိတ္ရုိက္ပစ္ခ်င္ပါလွ်က္ အမ်က္ႏွင္႔ မာနကုိ မ်ဳိခ်လုိက္ရသည္႔ သူတုိ႔ေလးေတြ အသြင္ကုိ မွန္းျမင္ႏုိင္သူ အလြန္နည္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ သူတုိ႔ကုိ သနားသည္။

“မ်က္ႏွာေအာက္ခ်၊ မ်က္ရည္စ”ႏွင္႔ ရွာထားရ ေဖြထားရသည္႔ ေငြေၾကးစကုိ ၾကားထဲက ႏွေျမာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ ဘုရားရွင္၏ “ပရိကၡရာ အေတြး” ကုိ ေရးလုိက္ရသည္။

ေအာင္သင္း

ေရႊေမာ္ကြန္း မဂၢဇင္း( အမွတ္-၁၁ ) ဧၿပီလ၊ ေမလ ၁၉၉၈ မွ စာမူအေဟာင္းအား ျပန္လည္ထုတ္ယူကာ  ေဝမွ်ပါသည္။