“ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ေနာက္ဆံုးပန္းတိုင္မဟုတ္” စာအုပ္မွ ေဆာင္းပါးမ်ားကို ျပန္လည္ေဖာ္ျပေပးထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။)
ဂ်ာနယ္ေပါင္းစံုက လူငယ္ေတြ ေရာက္လာတိုင္း အခုတေလာ ေျပာျဖစ္ေနၾကတဲ့အေၾကာင္းက လတ္တေလာ ကမၻာ႔စီးပြားေရးသတင္းမ်ားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ခုေခတ္လူငယ္ေတြ ကမၻာ႔စီးပြားေရးအေၾကာင္း၊ G-8 အစည္းအေ၀းအေၾကာင္း၊ အာဆီယံေဆြးေႏြးပြဲအေၾကာင္း စိတ္၀င္တစား ေျပာဆိုေဆြးေႏြးလာၾကတာ ၀မ္းသာစရာျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔တစ္ေတြဟာ ေမာ္ဒယ္လ္အေၾကာင္းေတြ၊ ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီးအေၾကာင္း အတင္းအဖ်င္းေတြကို စကားထဲထည့္ေျပာမေနၾကေတာ့ဘူး။ သူတို႔တစ္ေတြကို ခ်ီးလည္း ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။ေစ်းကြက္မွ ေစ်းကြက္ဆိုတဲ့ေခတ္
လူငယ္ေတြက သူတို႔ခ်င္း ေျပာဆိုေဆြးေႏြးၾကရာကေန အေျဖရွာမရတဲ့အခါမ်ားမွာ “၀င္ေျပာပါဦး” လို႔ ဖိတ္ေခၚ ေလ့ရွိပါတယ္။ ကမၻာတစ္ခုလံုးမွာ အေကာင္းဆံုးဆိုၿပီး ကြန္ျမဴနစ္ႏိုင္ငံေတြေတာင္ လိုက္ပါက်င့္သံုးေနၾကတဲ့ “ေစ်းကြက္စီးပြားေရး” ဆိုတာ အမွန္တကယ္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ရဲ႕လားလို႔ သူတို႔တစ္ေတြ ေဆြးေႏြးေနၾကတာပါ။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ အေမရိကန္ ဘဏ္လုပ္ငန္းေတြ ၿပိဳလဲက်သြားတဲ့ကိစၥ မျဖစ္ခင္အထိေတာ့ အစိုးရထိန္းခ်ဳပ္စြက္ဖက္မႈ လံုး၀မရွိတဲ့ ေစ်းကြက္က သူ႔အလိုလုိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေဆာင္ရြက္သြားတဲ့စနစ္ဟာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္တယ္လို႔ အားလံုးက လက္ခံယံုၾကည္ခဲ့ၾကတယ္။ ဗဟိုကလံုး၀ ခ်ဳပ္ကိုင္တဲ့ “စီမံကိန္းစီးပြားေရးစနစ္” ဟာ အလုပ္မျဖစ္ေတာ့ဘူးလို႔ ႐ုရွားတို႔၊ တ႐ုတ္တို႔လို “ေဒါင္ေဒါင္ျမည္” ကြန္ျမဴနစ္ႏိုင္ငံႀကီးေတြက ေတာင္ ယူဆလာၾကၿပီး ေစ်းကြက္မွ ေစ်းကြက္ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ အေနာက္က စီးပြားေရးပညာရွင္မ်ားကေတာ့ အေမရိကန္အစိုးရက ေငြေၾကးအလံုးအရင္းထုတ္ၿပီး ဘဏ္လုပ္ငန္းႀကီးေတြကို ကယ္တင္ရတဲ့ လုပ္ရပ္ဟာ အစိုးရထိန္းခ်ဳပ္မႈလံုး၀မပါလို႔ မျဖစ္ဘူးဆိုတာကို ျပသတဲ့ အခ်က္ျဖစ္တယ္လို႔ ေထာက္ျပၾကတယ္။
လူတြင္က်ယ္လုပ္႐ံုသာ
တခ်ိဳ႔ကေတာ့ အေမရိကန္အစိုးရရဲ႕ လုပ္ရပ္ဟာ ဘဏ္လုပ္ငန္းႀကီးေတြကို ျပည္သူပိုင္သိမ္းလိုက္တဲ့သေဘာ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ကြန္ျမဴနစ္တို႔ရဲ႔ ဗဟိုခ်ဳပ္ကိုင္မႈေအာက္က စီမံကိန္းစီးပြားေရးစနစ္ရဲ႕ အတူတူျဖစ္သြားၿပီလို႔ေတာင္ ေျပာၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ စကင္ဒီေနးဗီးယန္းႏိုင္ငံမ်ားလို အစိုးရက ကမကထျပဳတဲ့ လူမႈဖူလံုေရးစီမံခ်က္မ်ား ထားရွိတဲ့ေစ်းကြက္ပံုစံကို အတုယူသင့္တယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံမွာေတာ့ ၀န္ႀကီးတစ္ဦးက ကားလ္မတ္ရဲ႕ “အရင္းက်မ္း” စာအုပ္ႀကီးကို ျပန္ေလ့လာသင့္ၾကတယ္လို႔ ေျပာလိုက္တဲ့ အတြက္ အဲ့ဒီစာအုပ္ဟာ ဆိုင္ေတြမွာ လက္က်န္မရွိေလာက္တဲ့အထိ အလုအယက္၀ယ္ယူခဲ့ၾကတယ္။ အဲ့ဒီအေၾကာင္းေတြကို လူငယ္ေတြကို ေျပာျပၿပီး တိုင္းမ္လို၊ နယူးစ္၀ိခ္လို၊ အီေကာေနာမစ္လို စာေစာင္ေတြထဲက ေရးသားခ်က္ေတြေလာက္ ဖတ္႐ံုနဲ႔ မလံုေလာက္တဲ့အေၾကာင္း သတိေပးလိုက္ပါတယ္။ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ဂဃနဏ သိခ်င္တယ္ဆိုရင္ မူလက်မ္းရင္းေတြ ဖတ္ဖို႔လိုပါတယ္။ အညႊန္းစာ အုပ္၊ မိတ္ဆက္စာအုပ္၊ အဖြင့္က်မ္းစာအုပ္၊ အညႊန္းက်မ္းစာအုပ္ေတြနဲ႔ စာေစာင္ေတြထဲက သံုးသပ္ေ၀ဖန္ခ်က္ ေဆာင္းပါးေတြ ဖတ္႐ံုနဲ႔ မျဖစ္ပါဘူး။ အဲ့ဒါေတြဖတ္တာက သိသလိုလို၊ တတ္သလိုလိုနဲ႔ လူတြင္က်ယ္လုပ္ႏိုင္႐ံုေလာက္ပဲ ရမွာပါ။ ကိုယ္ဖတ္တဲ့ မိတ္ဆက္စာအုပ္လို၊ အဖြင့္က်မ္းလိုစာအုပ္ေတြက ေရးသူရဲ႕ အတၱေနာမတိေတြ လြန္ကဲၿပီးျဖစ္ေစ၊ တမင္တကာ မသမာတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ လုပ္လို႔ျဖစ္ေစ အမွားေတြ ျဖစ္ေနရင္ “ငါးပါးသာမက သံဃာစင္ပါေမွာက္တဲ့ကိန္း” ဆိုက္ေရာက္သြားႏိုင္ပါတယ္။
အဖြင့္က်မ္းေလာက္ ဖတ္ၾကတာ
ဒါမ်ိဳးေတြ ေရွးက ပညာတတ္လူငယ္ေတြၾကားမွာ အမ်ားႀကီးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲ၀င္ကာလ ပညာတတ္လူငယ္ အသိုင္းအ၀ိုင္း မွာ လက္၀ဲ၀ါဒစာေပေတြကို အလုအယက္ဖတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲ့ဒီေခတ္က အဂၤလိပ္လက္ေအာက္ခံဘ၀ဆိုေတာ့ အဂၤလန္နဲ႔ အိႏၵိယကထုတ္တဲ့ မတ္၀ါဒစာေပေတြပဲ ျမန္မာျပည္ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးသမားအမ်ားစုဟာ အဂၤလိပ္နဲ႔ ကုလားေတြေရးတဲ့ မိတ္ဆက္က်မ္း၊ အဖြင့္က်မ္း၊ အက်ဥ္းခ်ဳပ္စာအုပ္ဆိုတဲ့ စာအုပ္မ်ိဳးေတြဖတ္ၿပီး လက္၀ဲသမား အမည္ခံခဲ့ၾကတာပါ။ မတ္တို႔၊ အိန္ဂ်ယ္တို႔ေရးခဲ့တဲ့ မူရင္းက်မ္းႀကီး ေတြဖတ္ခဲ့ၾကရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲ့ဒီသူေတြက ကိုယ့္ဟာကိုယ္ လက္၀ဲသမားအမည္ခံ႐ံုဆို ကိစၥမရွိပါဘူး။ သူတို႔က လက္၀ဲေခါင္းေဆာင္ႀကီး ေတြလုပ္ၿပီး အဂၤလိပ္နဲ႔ ကုလားေတြေရးခဲ့တဲ့ အဖြင့္က်မ္းကို ထပ္ၿပီးဖြင့္လိုက္၊ မိတ္ဆက္လိုက္လုပ္ခဲ့ၾကေလေတာ့ တကယ့္ကို သံဃာစင္ ေမွာက္ေတာ့တာေပါ့။
အဲ့ဒီလို အေပၚယံေလ့လာမႈမ်ိဳးက ဒီေန႔ထိလည္း အႀကီးအက်ယ္ ထြန္းကားေနပါေသးတယ္။ ဒီေန႔က ပိုေတာင္ဆိုးမယ္ထင္ပါတယ္။ ေရွးကလို အဖြင့္က်မ္း၊ အညႊန္းက်မ္းေတြေတာင္ မဖတ္ၾကေတာ့ဘူး။ အင္တာနက္က အပတ္စဥ္ထုတ္ စာေစာင္ေတြထဲက သံုးသပ္ခ်က္ေဆာင္းပါးေတြ ေလာက္ဖတ္ၿပီး ဆရာႀကီးလုပ္ေနၾကတာေလ။ လူငယ္ေလးေတြအေနနဲ႔ အဲ့ဒီလို “ကိုယ္တိုင္ခန္႔ဆရာႀကီး” ေတြရဲ႕ လူတြင္က်ယ္ လုပ္ရပ္ေတြကို အတုမယူၾကေစခ်င္ပါဘူး။ စီးပြားေရးအေၾကာင္း ေလ့လာခ်င္ရင္ ဆိုရွယ္လစ္စီးပြားေရးဆို ကားလ္မက္တို႔၊ အိန္ဂ်ယ္တို႔ရဲ႕ မူရင္းက်မ္းႀကီးေတြ ကို ဖတ္ျဖစ္ေအာင္ ဖတ္ရပါမယ္။
အရင္းရွင္စီးပြားေရးစနစ္ဆို ကိန္းနဲ႔ သူ႔ေခတ္ၿပိဳင္ ပညာရွင္မ်ားရဲ႔ မူရင္းက်မ္းေတြကို မဖတ္လုိ႔ကို မျဖစ္ပါဘူး။ မူလပညာရွင္ႀကီးမ်ားရဲ႕ အယူအဆ သေဘာတရားေတြကို ေရေရရာရာ နားမလည္ဘဲနဲ႔ ဆိုရွယ္လစ္က ေကာင္းတယ္၊ အရင္းရွင္ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္က ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာေန႐ံုနဲ႔ မလံုေလာက္ေတာ့ပါဘူး။ လူငယ္ေလးေတြအေနနဲ႔ စီးပြားေရးအေၾကာင္းေရးတဲ့ “စီးပြားေရးဂ်ာနယ္လစ္” ျဖစ္ခ်င္ရင္ မူရင္းစီးပြားေရးက်မ္းႀကီးေတြကို ဖတ္႐ႈ႔ေလ့လာပါ။ ႏိုင္ငံေရး သံုးသပ္ခ်က္ေတြေရးတဲ့ “ႏိုင္ငံေရးသံုးသပ္သူ” လုပ္ခ်င္ရင္လည္း လက္၀ဲ၊ လက္ယာ ႏိုင္ငံေရးမူရင္းစာအုပ္ႀကီးေတြကို ဖတ္႐ႈ႔ေလ့လာပါလို႔ တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။ ကားလ္မတ္နဲ႔ ကိန္းရဲ႕ စာအုပ္ေတြနဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္ေၾကညာစာတမ္းဆိုတာေလာက္ေတာင္ မဖတ္ဖူးဘဲနဲ႔ေတာ့ “ႏိုင္ငံေရးဂု႐ုႀကီး” မလုပ္ခ်င္ၾကပါနဲ႔လို႔လည္း ေမတၱာရပ္ခံ လိုက္ရပါတယ္။
လူထုစိန္၀င္း
No comments:
Post a Comment