အလုပ္ထဲမွာ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္လူငယ္ေလးေတြ အမ်ားၾကီးေတြ႕လာရေတာ့ ၈၈ အေရးအခင္းဟာ သမိုင္းထဲကိုဝင္စျပဳေနျပီ ဆိုတာသတိထားမိလာတယ္။ သူတို႕ေလးေတြအတြက္ ၈၈ အေရးခင္းဟာ သမုိင္းတစ္ခုျဖစ္သြားေပမယ့္ ၈၈ မွာလူရြယ္ဘဝပဲရွိေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ေတာ့စိတ္ထဲမွာ မေန႕တစ္ေန႕ကလိုပါပဲ ။ အခ်ိန္ေတြက ကုန္လြယ္လိုက္တာ--------------။
xxx xxx xxx xxx xxx
၈-၈-၈၈ ေန႕မွာ ျမိဳ႕ထဲမွာ ဆႏၵျပၾကတယ္။ ပစ္ခတ္လူစုခြဲတာမ်ိဳးရွိတယ္လို႕ အဲဒိတုန္းက မၾကားခဲ့ဘူး။ အဲဒီအရင္က စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕နဲ႕ ၾကိဳ႕ကုန္းရပ္ကြက္ကလူငယ္အခ်ိဳ႕ လကၻက္ရည္ဆိုင္မွာ သီခ်င္းလုဖြင့္ၾကရင္း ရန္ျဖစ္ၾကတယ္။ အဲဒီမွာ စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ကုိဖုန္းေမာ္နဲ႕ ကိုစုိးႏိုင္တို႕အသက္ဆုံးရႈံးခဲ႕ရတယ္။ အဲဒီကေန ရွစ္ေလးလုံးဆုိတဲ့ အေထြေထြမေက်နပ္တဲ့ ျပည္သူ႕သပိတ္ၾကီးစတင္ေပၚေပါက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ၈၈ မွာမေမြးေသးတဲ့ ညီငယ္ညီမငယ္ေတြကို ကိုယ္ၾကဳံေတြ႕ခဲ့တာေလးေတြ ျပန္ျပီး ေျပာျပလိုပါတယ္။ အဲဒီလိုျပန္ေျပာတဲ့အခါ ျဖစ္ရပ္မွန္ကို ခ်ဲ႕ျပီးဇာတ္နာေအာင္ေျပာတာမ်ိဳး ဒါမွမဟုတ္သိရက္နဲ႕ထိမ္ခ်န္တာမ်ိဳး လုပ္မွာမဟုတ္ေၾကာင္းၾကိဳေျပာခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ္သိသေလာက္ပဲေျပာမွာမို႕ လူငယ္တစ္ေယာက္ျမင္တဲ့ သိတဲ့အသိတစ္ခုဆိုတာၾကိဳေျပာခ်င္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးဆုိတာရႈတ္ေထြးေပြလီေကာက္က်စ္မႈေတြအျမဲရွိတတ္လို႕ပါ။
၈-၈-၈၈ ေန႕မတိုင္ခင္ထဲက ကၽြန္ေတာ္တို႕ေက်ာင္းကို လႈံ႕ေဆာ္တဲ့စာေတြ ေရာက္လာပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကို အစုိးရက ဘယ္လိုဖမ္းဆီးတာ--ဘယ္လိုႏွိပ္စက္တာ-- ဘယ္လုိသတ္ျဖတ္တာ-- စသျဖင့္ေပါ့။ လႈံ႕ေဆာ္စာဆုိသလိုပဲ လူငယ္ေတြရဲ႕ေဒါသကို လႈံ႕ေဆာ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လႈံ႕ေဆာ္စာနဲ႕ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးရဲ႕ မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႕ တားဆီးအသနားခံေနတာဟာ လြန္ဆြဲသလုိျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ေနာက္ဆုံးေရာက္လာတဲ့စာကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ေဒါသကိုေဖာက္ခြဲႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီစာထဲမွာေဖာ္ျပထားတာကေတာ့---------
“ မင္းတုိ႕ေက်ာင္းက အႏၵိယေသြးေတြအမ်ားၾကီးပါလို႕ ျငိမ္ေနၾကတာလား---- မင္းတုိ႕က ယုံသူငယ္ေလးေတြလား နဂါးေတြလား မင္းတုိ႕ နဂါးဆိုရင္ အေမာက္ေထာင္ျပၾကေတာ့ ယုံသူငယ္ဆုိရင္လဲ ျခဳံထဲမွာပဲဆက္ျပီးဝတ္ေနၾကေတာ့----“ တဲ့
ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြလဲ ကိုယ့္ဂုဏ္သိကၡာထိခိုက္လာေတာ့ ေဒါသထြက္ျပီး--
“နဂါးမွန္းသိေအာင္---------အေမာက္ေထာင္---------အေမာင္ေက်ာင္းသားတို႕ “ ဆိုျပီး ၉-၈-၈၈ ေန႕မွာ ဆႏၵျပဘို႕ ဆုံးျဖတ္လုိက္ၾကေတာ့တယ္ ။
၉-၈-၈၈ ေန႕
ကၽြန္ေတာ္တို႕မနက္ ၇ နာရီ ခြဲေလာက္မွာ ေက်ာင္းကစထြက္တယ္။ ေခါင္းေဆာင္တဲ့အထဲမွာ ေက်ာင္းဆရာေတြပါ ပါေတာ့အားရွိတယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပုံေတြကိုင္ ခြပ္ေဒါင္းအလံေတြကိုင္ျပီး ေက်ာင္းကေနတပ္ဦးစထြက္တယ္။ မ်က္ႏွာကိုလည္း လက္ကိုင္ပုဝါနဲ႕ မ်က္ႏွာဖုန္းစီးထားရေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းကဗိုလ္ခ်ဳပ္စိန္လြင္ လက္ထက္ပါ။ ေက်ာင္းကေန ဘီအိုစီေကြ႕ အဲဒီကေန အ-ထ-က (၁) သကၤန္းကၽြန္းေက်ာင္းေရွ႕ ။ အ-ထ-က(၁) ကေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြလည္း စာသင္ေနရင္းက ေက်ာင္းတံခါးေတြ အတင္းတြန္းဖြင့္ျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕နဲ႕ ပူးေပါင္းလာၾကတယ္။ ေဘးကပါဝင္လာၾကတဲ့ျပည္သူေတြေရာဆုိရင္ လူဦးေရ ငါးေထာင္ေလာက္ျဖစ္လာတယ္။ အေၾကြးေမြးေတြကလည္းရက္ရက္ေရာေရာ ဆႏၵျပတဲ့သူေတြကို ေရတုိက္တဲ့သူ ႏြားႏို႕တုိက္တဲ့သူေတြနဲ႕ ။ အဲဒီကေန အ-ထ-က (၂) ရွိတဲ့ ၁၆ ေကြ႕ဆီကိုဆက္ခ်ီတတ္ၾကတယ္။
အဲဒီတုန္းက စစ္တပ္နဲ႕ေတြ႕ရင္ ေၾကြးေက်ာ္ရမယ့္ေၾကြးေက်ာ္သံကိုၾကိဳေျပာထားတယ္။
“ ဒီမိုကေရစီရရွိေရး ---------- (ဒုိ႕အေရး) (ဒို႕အေရး)“
“ ျပည္သူ႕စစ္သား ---------- ဒို႕စစ္သား
“ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေပးတဲ့စစ္ပညာ---ျပည္သူေတြကို သတ္ဖို႕မဟုတ္ဘူး“
၁၆ ေကြ႕လဲေရာက္ေရာ စစ္တပ္နဲ႕ေတြ႕ပါေလေရာ။ သုံးေျမွာင့္ပုံသံဆူးၾကိဳးေတြနဲ႕ လမ္းကိုပိတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီသံဆူးၾကိဳးေတြ ရဲ႕ေရွ႕မွာ စစ္သား ၆ ေယာက္ေလာက္က မုဆိုးဒူးေထာက္ထိုင္ျပီး ဆႏၵျပတဲ့သူေတြကိုေသနတ္နဲ႕ခ်ိန္ထားတယ္။ သံဆူးၾကိဳးရဲ႕ေနာက္မွာ တင့္ကားတစ္စီး တင့္ကားရဲ႕ေနာက္မွာ စစ္ကားငါးစီးေလာက္စစ္သားအျပည့္တင္ထားတယ္။
ဆႏၵျပတဲ့သူေတြရဲ႕ ေရွ႕ဆုံးတပ္ဦးက ေက်ာင္းသူမိန္းမပ်ိဳေလးေတြ ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပုံနဲ႕ ခပ္ေဒါင္းအလံေတြကိုင္ထားတယ္။ ေသနတ္နဲ႕ခ်ိန္ထားတဲ့စစ္သားေတြနဲ႕ ဝါးတစ္ရိုက္ေလာက္ပဲေဝးတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေလးေတြဟာ ေက်ာင္းသူေလးေတြရဲ႕ေရွ႕ကို လက္ခ်င္းခ်ိတ္ျပီးလူတံတုိင္းလိုကာရပ္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ လက္နက္မရွိဘူး ကၽြန္ေတာ္တို႕ ညီမငယ္ေလးေတြကာကြယ္ေပးဘုိ႕ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရင္ဘတ္ေတြပဲရွိပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႕ပစ္မယ္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကုိအရင္ပစ္ပါ။ ခင္ဗ်ားတုိ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကိုပစ္သတ္ေနတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ သူတုိ႕ေလးေတြ အႏၱရယ္ကင္းရာကို ေျပးဖို႕ အခ်ိန္ရပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီလိုစိတ္ထားနဲ႕ အသက္နဲ႕ရင္းျပီးကာကြယ္ေပးပါတယ္။ ကၽြေတာ္ခုစဥ္းစားရင္ခုစိတ္ထိခိုက္ရပါတယ္။ ခုေရးျပတာၾကာေပမယ့္ ျဖစ္ရပ္က ခဏေလးပါ။
ပထမ အဆင့္စစ္တပ္က လူစုခြဲဖို႕ ေလာ္စပီကာနဲ႕ေအာ္ျပီး သတိေပးပါတယ္--
ဒုတိယ တင့္ကားေပၚက အေျမာက္ၾကီးနဲ႕ “ထိန္း ထိန္း ထိန္း “ဆိုျပီး သုံးၾကိမ္ ေျခာက္လွန္႕ျပီးအသံေပးပါတယ္။
(လူထုက တစ္ကယ္ပစ္တာမဟုတ္ဘူး မေျပးနဲ႕လို႕အဆင့္ဆင့္ေျပာေတာ့ လူထုက လုံးဝမျပိဳကြဲပါဘူး)
တတိယအဆင့္ၾကေတာ့ မုဆိုဒူးေထာက္ထုိင္ေနတဲ့စစ္သားေတြက စပစ္ပါတယ္။ ေရွ႕မွာ အသက္ေပးကာကြယ္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသား လူငယ္ေလးထဲက တစ္ေယာက္က်ဆုံးျပီး အမ်ားစုကေတာ့ ေသေစေလာက္တဲ့က်ည္ဆန္မဟုတ္ပဲ မႈခင္းႏိွမ္နင္းေရးက်ည္ဆန္ လို႕ေျပာတာပဲ မီးခ်စ္ဆန္ေခါင္းေလာက္ ရွိမယ္ အက်ီေတြေတာ့စကာေပါက္ ျဖစ္ကုန္တယ္။ အသားထဲကက်ည္ဖူးေလးေတြကိုေတာ့ အလြယ္ထုတ္လို႕ရတယ္တဲ့။
တကယ္ပစ္ေတာ့ လူထုၾကီးလဲ ရပ္ကြက္ထဲကို ထြက္ေျပး ျပိဳကြဲသြားကုန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပထမေတာ့ ကားလမ္းေပၚကို ဝမ္းလ်ားေမွာက္ဝတ္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ပစ္တဲ့စစ္သားေတြနဲ႕က ဝါးႏွစ္ျပန္ေလာက္ပဲေဝးတယ္။ လူနင္းခံရေတာ့ လမ္းေဘးက အမႈိုက္ပုံၾကီးေဘးကို ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလုိ ဒိုက္ထိုးျပီးကာကြယ္ယူလိုက္ျပန္တယ္။ မလုံျခဳဲံမွန္းသိေတာ့ နီးရာရပ္ကြက္လမ္းၾကား ထဲကိုေျပးဝင္ထြက္ေျပးရပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပးရင္းနဲ႕ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ စစ္သားတစ္ေယာက္က ျပဳံးျဖဲျဖဲမ်က္ႏွာနဲ႕ ေသနတ္နဲ႕လွမ္းခ်ိန္ပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ျပန္လွည့္မၾကည့္ရဲေတာ့ပဲ ေနာက္က်တဲ့ဖေနာင့္ သစၥာေဖာက္သေဘာထားျပီး ေခ်ဦးတည့္ရာစြတ္ေျပးရပါေတာ့တယ္။
ေတာ္ေတာ္ေလးေျပးျပီးေတာ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းေတြ႕လို႕ ေက်ာင္းအုတ္တံတိုင္းကိုေက်ာ္တတ္ျပီး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းဝင္းထဲကို ခုန္ခ်ေတာ့္ ေခြးက်က်ပါေတာ့တယ္။ နာဘို႕အခ်ိန္မရဘူး ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာလဲ ဘုန္းၾကီး ကိုရင္ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္မွကိုမေတြ႕ဘူး။ ဒါနဲ႕အဲဒီေက်ာင္းထဲက ျပန္ထြက္လိုက္တယ္။
ရက္ကြက္လမ္းေပၚမွာ ျဖဴစိမ္းေက်ာင္းဝတ္စုံေလးနဲ႕ ဖိနပ္ေတာင္မပါေတာ့တဲ့ေက်ာင္းသားေလးကို ရပ္ကြက္ထဲကအိမ္ေတြက ဝိုင္းျပီးေခၚၾကတယ္။ အဝတ္စားေတြလဲဘို႕ေျပာၾကတယ္။ ဖိနပ္ုယုူဖို႕ေပးၾကတယ္။ အားနာတတ္တဲ့ကၽြန္ေတာ္က မယူပဲညင္းခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္ကိုေရာက္ေနမွန္းလဲမသိေတာ့ဘူး။ ေခ်ဦးတည့္ရာ ေလွ်ာက္လာရင္း ကၽြန္ေတာ္ ဇီဝေဗဒ ဘာသာက်ဴရွင္တတ္တဲ့ ဆရာညိုသစ္ရဲ႕ က်ဴရွင္ေဘးကိုေရာက္သြားပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္လည္းမ်က္ေစ့လည္ေပ်ာက္သြားတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဘိုင္အိုညိဳသစ္ ဓါတု ဆရာညီညီ ရူပေဗဒ ဆရာဦးဥာဏ္လြင္တုိ႕ဆီမွာ က်ဴရွင္တတ္ပါတယ္။ ဆရာညီညီနဲ႕ ဆရာဦးဥာဏ္လြင္တို႕ကေတာ့ ခုထိက်ဴရွင္ျပပါတယ္။ ဆရာညိဳသစ္ကေတာ့ မသိဘူး။
မ်က္စိလည္တာေပ်ာက္သြားျပီဆိုေတာ့အိမ္ကိုျပန္လာပါတယ္။ ျဖတ္လမ္းကေနျပန္တယ္ သြားေနက်ေပါ့.။ က်ိဳကၠဆံဘုရား ရဲ႕အနိးမွာ အရင္က သခ်ၤဳင္းတစ္ခုရွ်ိတယ္။ အခုေတာ့စံျပေဆးရုံၾကီး တည္ေဆာက္လို႕ဖ်က္ျပစ္လိုက္ျပီ။ အဲဒီသခိ်ၤဳင္းထဲက ျဖတ္ျပီး အိမ္ကုိျပန္ရတယ္။
သခ်ၤဳင္းထဲေရာက္ေတာ့ ကိုယ့္လုိပဲထြက္ေျပးလာတဲ့ အခန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္နဲ႕ေတြ႕တယ္။ အဲဒီကေန ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ သူငယ္ခ်င္းသုံးေယာက္ အတူတူ အိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္။ သကၤန္းကၽြန္းလမ္းမၾကီးကိုျဖတ္ျပီး ဒီဘက္ကိုကူးလာေတာ့ ဘဏ္ဝန္ထမ္းေတြေနတဲ့ ဘဏ္ရိပ္သာဆိုတဲ့ ဝန္ထမ္းအိမ္ယာဝင္းတစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒီဝင္းကိုျဖတ္ျပီးျပန္ရတာလမ္းပိုနီးတယ္။ သြားေနက်။ ကၽြန္ေတာ္ကငိုက္စိုက္ငိုက္စိုက္နဲ႕ ကိုယ့္အေတြးနဲ႕ကိုယ္ ျဖည္းျဖည္းသြားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က ျမန္ျမန္သြားတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းေဝးသြားတယ္။
ခဏအၾကာ ဖုန္းဒိုင္း ဖုန္းဒိုင္း နဲ႕ ေရွ႕က သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ဒေရာေသာပါးနဲ႕ ေနာက္ျပန္ေျပးလာတယ္။ ျပီးေတာ့ ဘဏ္ရိပ္သာ အိမ္ယာအေပၚထပ္ေတြဆီကို ေျပးတတ္ကုန္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာျဖစ္တာလဲမသိဘူးလို႕ သူတုိ႕ေျပးတတ္တဲ့ေနာက္ ကို လုိက္ၾကည့္ေနတုန္း ေျဖာင္း ေျဖာင္း ေျဖာင္း ဆိုေသနတ္ေမာင္းတင္သံနဲ႕အတူ စစ္သားသုံးေယာက္ ကၽြန္ေတာ့ကို ေသနတ္နဲ႕ဝိုင္းခ်ိန္ထားပါေတာ့တယ္။
ဘဏ္ရိပ္သာ အိမ္ေပၚကလူေတြက မပစ္နဲ႕ -- မပစ္နဲ႕ ဆိုတဲ့ အလန္႕တၾကား စိုးရိမ္တၾကီး ေအာ္ဟစ္သတိေပးသံေတြ။ ပစ္ရင္ခင္ဗ်ားတုိ႕ကို အရွင္မထားဘူး လို႕ၾကိမ္းဝါးသံေတြ ဖုန္းဒိုင္း ဖုန္းဒိုင္း ဆိုတဲ့ ေျပးဆင္းလာၾကတဲ့အသံေတြလည္းၾကားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ထြက္ေျပးဘုိ႕လုံးဝသတိမရသလို ေၾကာက္စိတ္လဲလုံးဝမရွိဘူး။ ထြက္ေျပးရင္ေတာ့စုတ္ျပတ္သြားမွာက်ိန္းေသတယ္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုခါးေထာက္ျပီး စစ္သားသုံးေယာက္လုံးကို မိုက္ၾကည့္ၾကည့္ေနတယ္။ တမင္လုပ္တာမဟုတ္ဘူး သူ႕ဖာသာအဲဒီလုိပုံစံျဖစ္သြားတာ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပစ္စတို ကိုင္ထားတဲ့သူတို႕ ရဲ႕စစ္ဗိုလ္ ေနာက္ကေရာက္လာတယ္။ ဘဏ္ရိပ္သာက အုတ္တံတိုင္းခတ္ထားတာ ဒင္းက အုတ္တံတုိင္းအျပင္မွာ ေနာက္က်ျပီးက်န္ေနတာ လက္ကပစ္စတုိကေတာ့အဆင္သင့္ကိုင္ထားျပီး လူက ေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္္ နဲ႕ဝင္လာျပီး ကၽြန္ေတာ့ကိုဝိုင္းခ်ိန္ထားတဲ့စစ္သားသုံးေယာက္ကိုျမင္ေရာ အလန္႕တၾကား----
“ ေဟ့ေကာင္ေတြ မင္းတုိ႕ဒါဘာလုပ္ေနတာလဲဟ ခ်ီးတဲ့မွ ပဲ --- အုပ္စုလုိက္ေတြ႕မွ ေသနတ္မိုးေပၚေထာင္ပစ္ပါ
လို႕ ငါေသခ်ာေျပာထားရဲ႕နဲ႕ ------------“
ကၽြန္ေတာ္ကို ကယ္ဘို႕ ဆင္းလာတဲ့ လူၾကီးႏွစ္ေယာက္ အနားမေရာက္ခင္ ဒင္းေရာက္တာ အခ်ိန္မွီေလးမို႕ ႏို႕မို႕ဆို ျပသ၁နာက ဒီ႕ထက္ၾကီးႏိုင္တယ္။ စစ္ဗိုလ္ေရာ စစ္သားသုံးေယာက္လုံးေရာ သူ႕လမ္းသူဆက္သြားၾကတယ္။ ခဏအတြင္းမွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကိုကယ္မယ့္ လူၾကီးႏွစ္ေယာက္ ဒေရာေသာပါးေရာက္လာျပီး ဟူး --- ေတာ္ေသးတယ္ မင္းေတာ္ေတာ္သတၱိေကာင္းတဲ့ အေကာင္ တဲ့ အဲသလိုခ်ီးၾကဴးသြားတယ္။
အဲဒါနဲ႕ဆက္ျပီး အိမ္ကိုအျပန္မွာ ဖူးစာက မကုန္ေသးဘူးဗ်.။ ရပ္ကြက္ထဲလွည့္ျပီး ေလာ္စပီကာနဲ႕ေအာ္ျပီးသတိေပးေနတဲ့ စစ္ကားနဲ႕ေတြ႕ျပန္ေရာ လမ္းေဘးက အေၾကာ္သည္ကုလားမၾကီးက အေတာ္စုိးရိမ္သြားျပီး ကၽြန္ေတာ့ကိုလမ္းေပၚကေန လက္ေမာင္းကို အတင္းဆြဲျပီး သူ႕အိမ္ထဲဆြဲသြင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ရုန္းေတာ့ စစ္ကားကလည္းအနားေရာက္လာေတာ့ အေၾကာ္တဲထဲက ထုိင္ခုံမွာပဲ ထိုင္ခုိင္းတယ္။ ျပီးေတာ့္ ေတာ္ေတာ္ေလးေၾကာက္ရြ႕ံ ေနျပီး ပါးစပ္ကလဲ တတြတ္တြတ္နဲ႕ “ သားရယ္သူတို႕ကို သြားမၾကည့္ပါနဲ႕ ““ သားရယ္သူတုိ႕ကို သြားမၾကည့္ပါနဲ႕“ အဲလုိတုံတုံရင္ရင္နဲ႕တားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က စစ္ကားေပၚက စစ္သားေတြကုိ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လုိက္ၾကည့္ေနလို႕။ စစ္သားေတြက မ်က္ႏွာခ်င္းမဆုိင္ၾကဘူး မ်က္လုံးခ်င္း အၾကည့္ဆုံရင္ တစ္ဖက္ကိုသူတို႕က အရင္လႊဲသြားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္ စစ္သားတုိင္း စစ္ဘီလူးမဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႕လည္း တုိင္းရင္းသားညီအကိုေတြပါပဲ။ အမိန္႕တာဝန္နဲ႕ ႏွလုံးသားၾကားမွာ သူတို႕လဲေတာ္ေတာ္ရုန္းကန္ခဲ့ရမွာပါ။ အမိန္႕တစ္ခုကလြဲျပီး ဘာမွ မသိတဲ့စစ္သားလဲရွိမွာပါပဲ။ ဒါသဘာဝပါ။
xxx xxx xx ---------------------------------xxx -xxx xxx
ဒီလိုနဲ႕ အေရးအခင္းဟာ ဆက္တုိက္အသက္ဝင္ၾကီးထြားလာပါတယ္။ ဆႏၵျပတဲ့သူေတြကို ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္တာလဲမရွိေတာ့ဘူး။ ေခါင္းေဆာင္ပုိင္းေတြလဲ တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ ေျပာင္းလဲေနၾကတယ္။ အၾကမ္းနည္းနဲ႕မရေတာ့ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္လို အႏုနည္းနဲ႕လည္းစည္းရုံးလို႕မရ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱရားလည္း လုံးဝရပ္ဆိုင္းသြားျပီ ရန္ကုန္တုိင္းအတြင္းက ရဲစခန္းေတြလည္း ျပည္သူ႕ လက္ထဲေရာက္ကုန္ၾကျပီ ဂုိေထာင္ေတြလဲ ေဖာက္ကုန္ၾကျပီ - စစ္တပ္ကလဲ ဂိုေဒါင္ေဖာက္တဲ့သူကိုေတာ့ ပစ္သတ္ကုန္ၾကျပီ- ေျမာက္ဥကၠလာမွာ စခန္းမႈးကို အရွင္လတ္လတ္ၾကိဳးနဲ႕တုတ္ျပီး မီးပုံေပၚ တင္မီးရိႈ႕သတ္တယ္။ အသားကိုအရက္နဲ႕ျမည္းၾကတယ္။ ေတာင္ဥကၠလာမွာ ေလွ်ာင္ၾကီးေဗြ နာမည္ၾကီးတယ္။ အဆိပ္ခတ္တယ္ တန္ျပန္သပိတ္သမား စသျဖင့္စြတ္စြဲျပီး လူထုေရွ႕မွာ အရွင္လတ္လတ္ေခါင္းျဖတ္သတ္ၾကတယ္။ မင္းမဲ့စရုိက္ကေတာ့ေၾကာက္ဖြယ္ပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့ေနရာက သုဝဏၰရဲစခန္းနဲ႕မေဝးဘူး။ ရန္ကုန္တစ္တုိင္းလုံးမွာ သုဝဏၰ ရဲစခန္းတစ္ခုပဲ ျပည္သူ႕လက္မက်ေရာက္တာပါ။ အဲဒီတုန္းက ရဲစခန္းဟာ လယ္ကြင္းေတြရဲ႕အလယ္မွာရွိတယ္။ ရဲစခန္းဝင္စီးဘို႕ အကာအကြယ္မရွိဘူး။ အလင္းဝင္ထားတဲ့ လက္ေျဖာင့္ နယ္ထိန္းရဲတစ္ေယာက္က စခန္းေရွ႕ ပင္လယ္ကဗြီးပင္ၾကီးေပၚ လင့္စင္ထိုးျပီး ပစ္တယ္။ က်ည္တစ္ေတာင့္ လူတစ္ေယာက္ပဲ။ ညဖက္မွာ အေမွာင္ ထုကို အကာကြယ္ယူျပီး ဝင္စီးဘုိ႕ၾကိဳးစားတယ္။ ေနာက္ေန႕မနက္က်ေတာ့ ဦးေဏွာက္ပြင့္ထြက္ေနတဲ့ အေလာင္းပဲျဖစ္ကုန္ၾကရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ (၇) ေလာင္းေသတယ္။
အဲဒီရဲစခန္းက အရက္ၾကိဳက္တဲ့ ရဲတစ္ေယာက္ဟာ ညဖက္ ခုိးထြက္ျပီး သာေကတဘက္ကူး အရက္သြားေသာက္တယ္။ အရက္ေသာက္ျပီးအျပန္ ငမိုးရိပ္ေခ်ာင္းအကူး သပိတ္ေမွာက္လူငယ္ေတြနဲ႕ေတြ႕တယ္။
“ ေဟ့ ဘယ္သူလဲ “ လို႕ေမးေတာ့ ရဲက စစ္သားမွတ္ျပီးမူးမူးနဲ႕--
“ ကၽြန္ေတာ္ ရဲ ပါ “ လို႕ေျပာျပီး ဝန္ထမ္းကဒ္ထုတ္ျပပါမွ ငရဲခန္းထဲ ေဇာက္ထိုးက်ပါေတာ့တယ္။
ဝါးစိမ္းခၽြန္ေတြနဲ႕ထိုး ေက်ာက္ခဲနဲ႕ထု အုတ္ခဲေတြနဲ႕ဝိုင္းထု ေနာက္ျပီး ေခ်က်င္းဝတ္ သံဆူးၾကိဳးနဲ႕ခ်ီ ေခြးေသဆြဲသလို ဆြဲလာ ေနာက္ကေန ေက်ာက္တုန္းေတြနဲ႕ ထု ညဘက္ၾကီးမွာ အား ---- အီး ------ နဲ႕ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ကိုမေသဘူး ။ ဝဍ္ၾကီးလိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕အိမ္က လမ္းမၾကီးေဘးမွာဆိုေတာ့ ထြက္ၾကည့္တာပဲ။ လမ္းဆုံေရာက္ေတာ့ သူ႕ငယ္ပါကို ဒါးနဲ႕ျဖတ္ျပီး ပါးစပ္ထဲထည့္ထားတယ္။ မနက္ေရာက္မွ အျမင္မေတာ္ဘူးဆုိျပီးျပန္ျဖဳတ္လိုက္တယ္။
ေနာက္တစ္ခုလဲရွိေသးတယ္။ ညဘက္ဆိုေကာင္းေကာင္းမအိပ္ရဘူး။ သာေကတက ေလွ်ာင္ၾကီးေဗြနဲ႕ အဖြဲ႕ သုဝဏၰ ဘက္ကူးလာျပီ -- ပန္းျခံထဲမွာ လူစုေနၾကျပီ -- ေသနတ္ေတြလည္းပါတယ္- လူဦးေရကဘယ္ေလာက္-- သုဝဏၰ ကိုဝင္စီးျပီးရင္ ရန္ကုန္သစ္ဘက္လာမယ္။-- ရပ္ကြက္ထဲက ေယာက်ၤားမွန္သမွ် အကုန္ထြက္ခဲ့ၾက ရရာလက္နက္ယူခဲ့ၾက-- ကိုယ့္ရပ္ကြက္ကို ကိုယ္ကာကြယ္ၾက။
ဘယ္ကသတင္းေတာက္ေလွ်ာက္ထုတ္ေနလဲမသိဘူး။ လမ္းေပၚမွာ လူငယ္ေတြေရာ လူၾကီးေတြေရာ မိန္းမေတြေရာ လက္နက္ ကိုယ္စီ ကိုယ္စီနဲ႕-- ကၽြန္ေတာ္လဲ လက္နက္ရွာေတာ့ မီးေသြးခြဲတဲ ့ ဓါးမၾကီးပဲေတြ႕ေတာ့တယ္။ ရီစရာပဲ။ အဲဒိဓါးမတုန္းၾကီးကိုင္ျပီး လမ္းေပၚထြက္၇ေတာ့တာေပါ့။ ဟိုဘက္အဖြဲ႕က အက်ီေတြဝတ္ထားတယ္ လူမွားကုန္ၾကမယ္ ရပ္ကြက္သားေတြအားလုံးအက်ီေတြခၽြတ္ထားၾက အက်ီပါတဲ့သူဆုိ အားလုံးဝိုင္းသတ္ၾက တဲ့ ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြ ထြက္လာျပန္တယ္။ အိမ္ျပန္ျပီး အက်ီခၽြတ္ရျပန္ေရာ -- အေပၚပိုင္း အက်ီမပါပဲ ဓါးမတုံးၾကီးနဲ႕ကၽြန္ေတာ္ဟာ လမ္းေပၚမွာ ေက်ာက္ဒူးေတြ တဆတ္ဆတ္နဲ႕ တုန္ေနတာကို ဘယ္သူမွမသိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့သတိရေနတုန္းပဲ။
ေခါင္းျဖတ္သတ္တာေတြ ေတာ္ေတာ္ေလးမ်ားလာတယ္။ သကၤန္းကၽြန္း ဘီအိုစီေရွ႕မွာ လူ(၇)ေယာက္ကုိ လူထုေရွ႕မွာ ေခါင္းျဖတ္သတ္မယ္ေျပာလို႕ သြားၾကည့္တယ္။ လမ္းတစ္ဝက္တစ္ပ်က္မွာ သတ္ျပီးသြားျပီေျပာလို႕ ျပန္လာခဲ့ရတယ္။ တကယ္သတ္လိုက္ၾကတယ္။ ကိုယ္တိုင္ေတာ့မျမင္ဘူးလုိက္ဘူး။ မျခဴးေခါင္းျဖတ္သတ္တာကိုေတာ့ တီဗြီက ျပန္လႊင့္တုန္းကျမင္ဘူးလုိက္တယ္။ အဲဒီတုန္းက တစ္ေယာက္ေခါင္းျဖတ္သတ္ျပီးရင္ ေနာက္တစ္ေယာက္ကိုလုိက္ျပတယ္။ မေအာ္ရင္ သူတို႕သတ္တာမမွားဘူး လို႕ဆုံးျဖတ္တယ္။ ထူးဆန္းတာ ဘယ္သူမွမေအာ္ဘူး။ အေၾကာက္လြန္ကုန္လို႕ အသိဥာဏ္ေပ်ာက္ကုန္တာထင္တယ္။
ေတာ္ပါျပီဗ်ာ အဲဒီတုန္းကအေၾကာင္းေတြ မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေခါင္းေတြေတာင္ ကိုက္လာတယ္။ ေနာင္ မင္းမဲ့စရုိက္မ်ိဳးေတြ မျဖစ္ပါေစနဲ႕လို႕ပဲ ဆုေတာင္းရေတာ့မယ္။
စိတ္ဝင္စားလွ်င္ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။ ျဖစ္ရပ္မွန္မ်ားျဖစ္ပါသည္။ အေရာင္ဆုိးျခင္း ျပဳျပင္ထားျခင္းမရွိပါ။
ကိုစုိးႏိုင္
ကၽြန္ေတာ္က ရန္ကုန္မွာ ေသကံမေရာက္ သက္မေပ်ာက္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ နယ္က ကၽြန္ေတာ့ရြာေလးမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေသလူ ျဖစ္ေနျပီ---------- ။
ျဖစ္ပုံက ဒီလိုဗ်---
အဲဒီတုန္းက ဖုန္းေတြ တီဗီေတြ လုံးဝမရွိဘူး တစ္ခုတည္းေသာ ဆက္သြယ္ေရးက ေရဒီယုိပဲ။ ေရဒီယိုမွာ သတင္းေၾကညာတယ္။ ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္းျဖစ္တယ္။ အဲဒီအေရးအခင္းမွာ ေက်ာင္းသား ကိုဖုန္းေမာ္နဲ႕ ကိုစိုးႏိုင္တုိ႕ေသတယ္။ ကၽြန္ေတာ့နာမည္က စိုးႏိုင္ --အဲဒီသတင္းနားေထာင္မိတဲ့ ရြာသားက --
---- သြားျပီ ေဒၚၾကီးတင္ေရ----- ခင္ဗ်ားသား ေသျပီ။ ဦးညြန္႕ေမာင္ ခင္ဗ်ားသားေသတာ ေရဒီယိုမွာ ေၾကညာတယ္ဗ် ----
ရြာသူရြာသားေတြဗ်ာ စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားနဲ႕ အထက္တန္းေက်ာင္းသား မွားရတယ္လို႕။ အေမဆိုတာ ရင္ကြဲမတတ္ပဲ။ ဟိုး အေဝးၾကီးကိုေက်ာင္း သြားထားတဲ့ အေဖ့ကိုလဲ ရန္လုပ္တယ္။ ငိုလဲငိုတယ္။ ေနာက္ရက္ၾကေတာ့ ရြာနားနီးေတြပါ မသာလာေမးၾကတယ္။ လူေတြဟာ ျခံထဲမွာ အျပည့္။ ပထမ သိပ္မယုံဘူး သို႕ေလာ သို႕ေလာ ေပါ့ . ။ အေဖက လည္း ဆြမ္းသြတ္တာေတြ ဘာေတြမလုပ္ေသးနဲ႕ဦး ငါရန္ကုန္ကို အခုခ်က္ခ်င္းလိုက္သြားပါ့မယ္။ ေနၾကပါဦးဟ . နာမည္တူမရွား လူတူမရွား။ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးကြ။ အေဖက သားေဇာနဲ႕။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ညေနမွာ ကၽြန္ေတာ့ေယာက္ဖ ေတာကအျပန္ သူရဲပူးပါလာပါေရာ--- ျခံထဲက ႏြားေတြလည္း ထူးထူးဆန္းဆန္းအုန္းဒိုင္းၾကဲေနသတဲ့။ ေသခ်ာျပီ ကၽြန္မသားေလးေသတာေသခ်ာျပီ---- သူလာျပီးအသိေပးေနတာ--- အေမ့ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွ်င္မွ်င္ေလးဟာ အဲဒီ ပေယာဂ ေနာက္တာနဲ႕ျပတ္သြားတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ၾကီးတဲ့အေဖေတာင္ မွ်င္မွ်င္ပဲက်န္ေတာ့တယ္။
ကားေတြ ရထားေတြ အားလုံးဆက္သြယ္ေရးျပတ္ေတာက္ေနတဲ့အခ်ိန္ အေဖဟာ သားေဖာနဲ႕ မႏၱေလးကေန ရန္ကုန္ကုိ ကားၾကဳံေတြ ေတာင္းပန္စီးရင္း လုိက္လာတာ ငါးရက္ၾကာမွ ေရာက္တယ္.။ ရန္ကုန္တိုးေၾကာင္ကေလးကေန သကၤန္းကၽြန္းကိုလမ္ေလွ်ာက္လာရတယ္။ အိမ္နားနီးလာေလ ေရွ႕တုိးဘုိ႕ေၾကာက္လာေလျဖစ္ေနတယ္တဲ့။ ၾကားသလိုမ်ားဟုတ္ေနရင္ ဆိုတဲ့ အေတြးဟာ အရမ္းကိုေခ်ာက္လွန္႕ေနတယ္။ အိမ္ကိုလွမ္းျမင္ရတဲ့ေနရာေရာက္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕မွာ ဦးေလးရဲ႕ကားကုိ ဝုိင္းျပီး ေရေဆးေပးေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့ကိုျမင္ေတာ့ လမ္းလယ္ေခါင္မွာ ပုံကနဲ လဲက်သြားတယ္။ စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္လို႕။ ဒါနဲ႕ ကမန္းကတန္း ကုန္းၾကဳ့းံထျပီး မေျပးရုံတမယ္ ေရာက္လာတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းျပီးသြားျပီ မာရွယ္ေလာ ထုတ္ထားတယ္။ ညဘက္အျပင္မထြက္ရ အျပင္ထြက္လို႕လမ္းေပၚမွာေတြ႕ရင္ အစစ္အေဆး အေမးအျမန္းမရွိပစ္သတ္ေစ-- ေန႕ဘက္ လူငါးေယာက္အထက္ စုျပီးလမ္းေပၚမထြက္ရ ေတြ႕ရင္ တစ္ခါတည္းပစ္သတ္ေစ-- အဲဒီအမိန္႕ တကယ္လုပ္တယ္ တကယ္လုပ္ေတာ့လဲ ဘယ္သူမွ မလုပ္ရဲေတာ့ဘူး။ အာဏာသိမ္းတဲ့ညက ေရဒီယိုကအသံလႊင့္တယ္။ မခံခ်င္တဲ့သူက ထြက္တယ္။ ထြက္ေတာ့တကယ္ပစ္တယ္။ တကယ္ပစ္တယ္ဟ ဆုိျပီးေနာက္ေတာ့မထြက္ေတာ့ဘူး။
ဒီမွာတင္ မင္းမဲ့စရိုက္ေတြေပ်ာက္ကုန္တယ္။ ၾကားျဖတ္ေျပာရဦးမယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရပ္ကြက္ထဲမွာ နာမည္ၾကီးလူမိုက္တစ္ဦး ရွိတယ္။ လမ္းထိပ္မွာ အဲဒီလူ ထိုင္ေနတုန္း ရပ္ကြက္ထဲက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က လမ္းသြားရင္း အမွတ္တမဲ့ ၾကည့္မိလိုက္တယ္။ အဲဒီလူက မင္းငါ့ကိုဘာၾကည့္တာလဲ ဆိုျပီး လက္လိမ္ခ်ိဳးလုိက္တာ အရိုးက်ိဳးပါေရာလား အဲဒါ ေကာင္ေလးမိဘေတြက ဘာမွျပန္မတုန္႕ျပန္ရဲတဲ့အျပင္ အဲဒီလူမိုက္ကိုေတာင္ ျပန္ေတာင္းပန္လိုက္ရေသး.။ ေခတ္ကအဲသလုိ ပါ။ ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္။ အေရးခင္းကာလ က မျခဴးနာမည္ၾကီးတယ္။ ေခါင္းျပတ္ႏွစ္လုံးကိုင္ျပီး ဘဲရီးဂြတ္ ဘဲရီးဂြတ္ လို႕ဗီဒီယိုအရိုက္ခံတဲ့လူ လဲရွိတယ္ ကမၻာေက်ာ္သြားတယ္။
ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်ပ္ အေလာင္းေကာင္ကို ထမ္းစင္ေပၚတင္ျပီး ဓါးလြတ္ေတြကိုင္ကာ ေအာ္ဟစ္ျပီးလႈံ႕ေဆာ္ၾကတယ္း လမ္းေဘး ေခါင္းျဖတ္ခံထားရတဲ့အေလာင္းေတြး ဂုိေဒါင္ေဖာက္ၾက ေဖာက္ထြင္ပစၥည္းေတြေရာင္းခ်ၾက။ မဂၤလာေတာင္ညြန္႕ (၆) လမ္းငံျပာရည္စက္ရုံ ဝင္လုၾကေတာ့ ငံျပာရည္ကန္ထဲ မိန္းမၾကီးတစ္ဦးက်ေသ။ ေကာင္းဦးမယ္ ငံျပာရည္-----
အေဖက ဒီညပဲ ရြာကိုျပန္မယ္ တစ္ရြာလုံးက မင္းကိုေသျပီလို႕သတ္မွတ္ထားတာ ဒီည ရထားစထြက္မယ္လုိ႕ေျပာတယ္ ဟုတ္ကဲ့ အေရးအခင္းျဖစ္ေနတုန္းက မိဘကိုလုံးဝ သတိရတာမဟုတ္ဘူး။ ပတ္ဝန္းက်င္ႏိုင္ငံေရး လႈိင္းထဲေမ်ာေနတာ ေနာက္က မိဘေတြစုိးရိမ္ပူေဆြးေနၾကတယ္ဆိုေတာ့ ျပန္မွျဖစ္မွာေပါ့။
ဒါနဲ႕ မနက္အေစာၾကီးဘူတာၾကီးကိုလက္မွတ္ျဖတ္ဘို႕သြားတယ္။ ကားေတြမထြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးေစာင့္ရတယ္။ ၃၈ ကားေလးတစ္စီးထြက္ေတာ့ က်ပ္က်ပ္သိတ္သိတ္ လိုက္သြားရတယ္။ လမ္းေဘးမွာ ညက ပစ္သတ္ထားတဲ့အေလာင္းေတြ (ညမထြက္ရ အမိန္႕ထုတ္ထားတာ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ထြက္ၾက အပစ္ခံရလည္းမသိဘူး) ဝမ္းေရးေၾကာင့္လဲပါမယ္။ ေဟာတစ္ေလာင္း ေတြ႕ျပန္ျပီေနာက္တစ္ေလာင္း ကၽြန္ေတာ္ေရလာတာ ၁၀ ေလာင္းရွိျပီ ဘူတာမေရာက္ေသးဘူး ။ မေရခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဘူတာလဲေရာက္ျပီ။
`` ဒီည ရထားမထြက္ျဖစ္ဘူးတဲ့``
``ဒုကၡ ပဲ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ ဘူတာထဲလဲ ညအိပ္လက္မခံဘူး``
``ေနာက္ျပန္မလွည့္ ခ်င္ဘူး``
`` အေဖ-- ဘူတာနားမွာ အေဖ႕ဇာတိရြာက လူတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေခါက္
ေရာက္ဖူးတယ္ အဲဒီမွာ ေျပာျပီးတည္းၾကမလား``
``ဟုတ္လား ငါ့ရြာက ဆိုရင္သိေလာက္တယ္ အဲဒီလိုပဲလုပ္ၾကတာေပါ့``
ရပ္ေဆြ ရပ္မ်ိဳးဆုိေတာ့ အေရးၾကဳံေတာ့ အားကုိးရတယ္။ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြပါပဲ။ မနက္ ၁၀ နာရီေလာက္ ဘူတာရုံကို ေခ်လွ်င္သြား ရထားလက္မွတ္ျဖတ္ဘို႕ ရထားဂုံးေက်ာ္တံတားကအဆင္း မင္းသားၾကီးေတးသံသြင္းေရွ႕ ---------
``ဒိုင္း``
လုံထိမ္းက ကစားဝိုင္းဒိုင္ကုိ ပစ္ထည့္လုိက္တာ။ ေမွာက္ရက္ၾကီးေသေရာ-- ဗိုက္ေအာက္က ေသြးေတြစီးဆင္းလာတာ ေရအိုးက်ကြဲရင္ ေရေတြစီးဆင္းသလိုပဲ။ မ်က္စိေရွ႕မွာ ကားလမ္းပဲျခားတယ္။ လမ္းေဘးမွာ ေလာင္းကစားဝုိင္းလုပ္ၾကတယ္။ လုံထိမ္းလာေတာ့ ပရိသ၁တ္ကထြက္ေျပးတယ္။ ဒိုင္က ပိုက္ဆံကိုက်ဴံးသိမ္းေနတုန္း ေနာက္က ပစ္လိုက္တာ။ အျဖဴေရာင္ဝတ္ထားတဲ့ လုံထိမ္းသုံးေရာက္ ေအးေဆးပဲ။ စကားတစ္ေျပာေျပာနဲ႕ ။ အေပ်ာ္တမ္း အမဲပစ္ထြက္ေနသလိုပဲ။ အလယ္ကလူကပစ္လိုက္တာ။ခဏေန ကားေရာက္လာတယ္ အေလာင္းကို ကားေပၚပစ္တင္လိုက္တယ္။ ျပီးျပီ။ ဒါပဲ။
အဲဒီေန႕က လည္းရထားကမထြက္ျပန္ဘူး။ အားနာနာနဲ႕ တည္းတဲ့အိမ္ျပန္ရျပန္ေရာ။
ညဘက္က်ေတာ့ ေရဒီယိုက အဲဒီသတင္းပါလာတယ္။ ျမန္မာ့အသံက ခုခံလို႕ပစ္သတ္လိုက္ရေၾကာင္း ။ ဒိုင္ဟုယူဆရသူတစ္ဦး ေသေၾကာင္း။ သတင္းထုတ္ျပန္တယ္။ BBC ကေတာ့ ေသတာတစ္ေယာက္မကဘူး (၇)ဦးအထက္ရွိေၾကာင္း ။ အနားမွာ ကြမ္းယာေရာင္း ေနတဲ့ ကုလားၾကီးလဲပါေၾကာင္း။ မိန္းမပ်ိဳေလးေတြလည္း ကားေပၚဇြတ္ဖမ္းတင္သြားေၾကာင္း မ်က္ျမင္သမားတစ္ဦးက သတင္းေပးပို႕ေၾကာင္း------------ အလို ဘုရား----ဘုရား-------ေၾကာက္စရာေကာင္းလုိက္တာ ႏိုင္ငံေရး ႏိုင္ငံေရး။
အဲဒီကတည္းက ႏိုင္ငံေရးသမားေတြေျပာတဲ့စကားဆိုရင္ လြယ္လြယ္မခံစားေတာ့ဘူး။ ဟုတ္ရဲ႕လား မွန္ရဲ႕လား အရင္စဥ္းစားတတ္လာတယ္။ ခံစားခ်က္ကို ေရွ႕တန္းမတင္ပဲ အသိဥာဏ္ကိုေရွ႕တန္းတင္ဘုိ႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္တတ္လာတယ္။
ဒီလုိေရးေတာ့ ဒီေကာင္လည္း အစိုးရဘက္ေတာ္သားလုိ႕ ဝိုင္းျပီးဆဲမလား။ သာမန္ ႏိုင္ငံသား တစ္ေယာက္ပါဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္ေမြးဖြားလာတဲ့ ဒီႏိုင္ငံကိုခ်စ္တယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေတြညံ့ဖ်င္းခဲ့လို႕ လြတ္လပ္ေရးရျပီးကတည္းက ဒီေန႕အထိ စီးပြားေရးေတြေနာက္ေကာက္က်။ ပညာေရးေတြေနာက္ေကာက္က်။ နည္းပညာေတြေနာက္ေကာက္က် ။ အရာရာ ေနာက္ေကာက္က်ခဲ့ေပမယ့္ --
ကၽြန္ေတာ္ဒီႏိုင္ငံကို အခ်စ္မေလွ်ာ့ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ဒီႏုိင္ငံကုိ အထင္မေသးဘူး။
အနာဂတ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ႏိုင္ငံ လက္မျပန္ေထာင္ႏိုင္ဘို႕ မ်ိဳးဆက္သစ္ေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တယ္။
ခံစားခ်က္ကို အလြယ္တကူ ေရွ႕တန္းမတင္ပါနဲ႕
အမွားအမွန္ကို ေဝဖန္ခြဲျခားသိႏိုင္တဲ့ဥာဏ္ကို ရင့္သန္ေအာင္ၾကိဳးစားရင္း
ႏိုင္ငံေတာ္ၾကီး ရဲ႕သားေကာင္းရတနာမ်ားျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားၾကပါ လို႕။ ။
ကိုစိုးႏုိင္
No comments:
Post a Comment