ၾကာသပေတးေန႔၊ ဇန္နဝါရီလ 19 ရက္ 2012 ခုႏွစ္ ကႏၱာရ၀တီတိုင္း(မ္)
ယမန္ေန႔ညက မိုးသည္းသည္းမဲဲမဲ ရြာခ်ထားေသာေၾကာင္႔ သစ္ရြက္၊ သစ္ခက္ေပၚတြင္ တင္က်န္ရစ္ေသာ မိုးစက္မ်ားက ေငြေရာင္လက္လက္ႏွင္႔ ယေန႔နံနက္ခင္း ျဖာက်လာေသာ ေနေရာင္ျခည္တို႔ကို ဆည္းလို႔ႀကိဳလိုက္ပါသည္။
ငွက္ကေလးမ်ားကလည္း တက်ီက်ီေအာ္ျမည္လ်က္ ဤနံနက္ခင္း၏ အလွကို ေတးသီခ်င္းျဖင့္ ေဖာ္က်ဴးလိုက္ျပန္ေတာ့ ယေန႔သည္ ယခင္ေန႔မ်ားကထက္ ပိုမိုလွပသြားခဲ့ပါသည္။
အဘယ္မွာ မလွဘဲေနမည္နည္း။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မို႔ ရြာျပန္လည္ခြင္႔ ရသည့္ရက္လည္းျဖစ္ေနသည္။ က်ေနာ့စိတ္တို႔သည္ အိမ္ေျခ ၃၀ ေက်ာ္ေလာက္ရွိသည့္ ကရင္နီျပည္ ဖရူဆိုၿမိဳ႕နယ္အတြင္းက ထီးသဲကူးဆိုတဲ့ရြာေလးမွာ ေရာက္ရွိေနၿပီေလ။
တရြာလုံးက ေတာင္ယာ လုပ္းငန္းျဖင့္သာ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း ျပဳၾကသည္။ ရြာေဘးပတ္ပတ္လည္ တြင္လည္း ေဒါခူလီ၊ ေလာပလ်ားလဲ၊ ေဒါပိုေရွး စသည့္ ေက်းရြာမ်ားႏွင္႔လည္း ထိစပ္ေနသည္။
က်ေနာ္သည္ ရြာျပန္ရလွ်င္ အလြန္ဝါသနာ ထုံလွေသာ ေတာျပစ္ထြက္ကစားခြင္႔ကို ရေတာ႔မည္။ ရြာမွာတုန္းကဆိုလွ်င္ သူငယ္ခ်င္းတသိုက္ႏွင္႔ ေတာလည္ေနက်ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္သည္ ''ဖရူဆို'' ၿမိဳ႕ရိွ အေဒၚတို႔အိမ္တြင္ ကပ္ေန၍ ေက်ာင္းတက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။
အိမ္တြင္အဆင္မေျပေသာေၾကာင္႔ မိဘမ်ားက ျငဴျငဴျငင္ျငင္ႏွင္႔ သိပ္သေဘာေတြ႔လွသည္မဟုတ္။ ဇြတ္အတင္း ပူဆာ၍သာ ေက်ာင္းေနရသည္။ တႏွစ္တႏွစ္ ေက်ာင္းစရိတ္ကလည္း မသက္သာလွ။ စာအုပ္ဖိုးႏွင္႔အျခား ဘာေၾကးညာေၾကးေတြကလည္း နည္းလွသည္မဟုတ္။
က်ေနာ္တြင္ ခ်ဳပ္ရုိးရာအျပည့္ႏွင္႔ ဖားဥစြဲေနၿပီျဖစ္ေသာ အက်ၤ ီႏွင္႔ အျဖဴရိပ္ေရာင္သန္းေနၿပီျဖစ္သည္႔ ပါးလႊလႊပုဆိုးႏွစ္ထည္သာရွိသည္။ ပညာတတ္ ျဖစ္ခ်င္ေဇာႏွင့္သာ ဇြတ္ႀကိတ္မွိတ္ ေက်ာင္းတက္ေနရျခင္းျဖစ္သည္။
က်ေနာ္ႏွင့္ ဘဝတူေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားလည္း ဒုႏွင့္ေဒး။ အခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ ပိုက္ဆံမတတ္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ တပိုင္းတစႏွင္႔ပင္ ေက်ာင္းထြက္လိုက္ရသည္။
စက္ႀကံဳ(ေထာ္ေလာ္ဂ်ီစက္) မမွီမွာစိုးေသာေၾကာင့္ မနက္စာကိုပင္ ကပ်ာကယာပင္စားကာ စက္သြားေစာင့္ေနလိုက္သည္။ ေရာက္ေရာက္ျခင္းပင္ စက္တစီးထိုးဆိုက္လာေသာေၾကာင့္ ထိုစက္ႏွင့္ပင္ လမ္းႀကံဳလိုက္စီးသြားလိုက္သည္။
က်ေနာ္တို႔ရြာႏွင့္ ဖရူဆိုသည္ (၁၅) မိုင္သာသာေလာက္ ေဝးသည္။ လမ္းကလည္း ဆိုးလွသည္။ တလမ္းလံုးခ်ိဳင့္ခြက္အျပည့္ႏွင့္ ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ စေကာထဲဇီးျဖဴလွိမ္႔သလိုမ်ိဳး ပင္ပန္းလွသည္။
ဒီလိုႏွင့္ ညေနေစာင္းေလာက္တြင္ ရြာသို႔ေရာက္လာသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း က်ေနာ္ျပန္ေရာက္ ေသာေၾကာင့္ လာလည္ၾကၿပီး မနက္ျဖန္တြင္ ေတာလည္မည့္အေၾကာင္းႏွင္႔ အလႅာပသလႅာပ ေျပာ၍ျပန္သြား ၾကေလသည္။
ေန႔တစ္ေန႔၏ အာရုဏ္ဦး ခပ္ေစာေစာအခ်ိန္တြင္ ဓား၊ ေရဘူး စသည့္လိုအပ္သည့္ ပစၥည္းမ်ားကိုယူလွ်က္ ေတာထဲသို႔ ထြက္လာၾကေလသည္။
မနက္လင္းအားႀကီးခ်ိန္မို႔ ျမဴခိုးေတြက ေတာင္တန္းႀကီးေတြကို ရစ္သိုင္းလၽွက္ေနမင္းႀကီးက ေတာင္တန္း ေအာက္တြင္ ငုပ္လွ်ိဳးေပ်ာက္ကြယ္ေနဆဲျဖစ္သည္။
က်ေနာ္တို႔႔အားလုံးသည္ ထိုသဘာဝ အလွပမ်ားကို ၾကည့္ရႈခံစားရင္း တျဖည္းျဖည္း ေတာသို႔တိုး၀င္လာၾကရာ တေနရာသို႔အေရာက္ "ေဟ့ေကာင္ေတြရပ္စမ္း" ရုတ္တရက္မို႔ အားလုံးေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖင့္ ၾကက္ေသ ေသေနၾကသည္၊။
လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စစ္ယူနီေဖာင္း အျပည့္နွင့္ နအဖ စစ္သားေတြ က်ေနာ္တို႔ အားလုံးကို ေသနတ္ႏွင့္ထိုးခ်ိန္ၿပီး ၀ိုင္းထားလိုက္ၾကသည္။
ထို႔ေနာက္ အသားညိဳညိဳႏွင့္ ဗိုလ္ႀကီးျဖစ္ပုံရေသာ သူက ၀ါးစားေတာ့မတတ္ၾကည့္ကာ "မင္းတို႔ဘယ္သြားမလဲ၊ မင္းတို႔ ဘႀကီး(သူူပုန္)နဲ႔ သြားဆက္သြယ္မွာမဟုတ္လား"
က်ေနာ္တို႔လည္း ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔နွင့္ စကားကိုပင္ ပီေအာင္မေျပာနိုင္ "က်ေနာ္...က်ေနာ္တို႔ ဟို ေတာလည္တာပါ" ထုိသူက "မလိမ္နဲ႔ေနာ္။ လိမ္ရင္ ပစ္သတ္လိုက္မယ္'' ဆိုသျဖင့္ အားလံုးၾကက္သီးေမႊးညွင္းပင္ ထကုန္သည္။
က်ေနာ္တို႔တစ္ရြာလံုးသည္ နအဖ စစ္သားမ်ားကို ေၾကာက္ေနၾကရသည္။ သူတို႔က ရြာထဲဝင္လာၿပီဆိုလွ်င္ လိုခ်င္တာယူၾကသည္။ လူကိုလည္းမထင္ရင္မထင္သလို ရန္ရွာသြားေသးသည္။
ထို႔ေၾကာင္႔တရြာလံုးက ဗမာစစ္သားဆိုလွ်င္ ေဝးေဝးကေရွာင္ၾကသည္။
ယခုေတာ႔ ထိုလူမ်ားႏွင့္ ထိပ္္တိုက္လာတိုးေနေခ်ၿပီေကာ။ ထိုဗိုလ္ၾကီးက ဆက္၍ ''မင္းတို႔ အားလံုးငါတို႔နဲ႔လိုက္ၿပီး ပစၥည္းေတြသယ္ေပးရမယ္'' လို႔ေျပာပါသည္။
က်ေနာ္တို႔ ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏုိင္ေတာ႔။ သူတို႔သယ္ခိုင္းေသာပစၥည္းမ်ားကို သယ္လိုက္ရသည္။ ပစၥည္းမ်ားကလည္း လက္နက္ခဲယမ္းေတြသာျဖစ္သျဖင့္ ေလးလြန္းလွသည္။ ဘယ္ကိုသြားလို႔ သြားမွန္းမသိ။
သူတုိ႔ေခၚေဆာင္ရာသို႔သာ လိုက္ေနသျဖင့္ ေျခကုန္လက္ပန္းက်လာသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေဝွ႔ၾကည္႔လိုက္ေသာအခါ ေခြ်းေတြတရႊဲရႊဲႏွင္႔ ဘယ္လိုမွမသြားႏုိင္ၾကေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္ကအရဲစြန္႔ၿပီး…
''ဗိုလ္ၾကီး က်ေနာ္တို႔ဘယ္လိုမွ ဆက္မေလွ်ာက္ႏုိင္ေတာ႔ဘူး ခဏေလာက္နားလို႔ရမလား'' စကားပင္မဆံုးလိုက္… ''ေျဖာင္း''ဆိုေသာ ထိုလူ၏ျပင္းထန္ေသာကန္ခ်က္ေၾကာင္႔ ေခြကနဲလဲက်သြားသည္။
ပင္ပန္းသည္႔ဒဏ္လည္းပါတာမို႔ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ျပန္မထႏုိင္။ ''မင္းတို႔ဒါေလာက္ေတာင္ မသြားႏိုင္ၾကဘူးလားတယ္ ငါလုပ္လိုက္ရ'' ဆို၍လက္ကိုရြယ္ၿပီး ေနာက္မွ စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္သည့္ဟန္ျဖင့္ ''နားလို႔မရဘူးဆက္သြားမယ္'' ဤမွ်အၾကင္နာတရား ေခါင္းပါးေသာ လူကမာၻေပၚတြင္ရွိပါဦးမည္ေလာ…။
ေတာင္တန္းမ်ားစိမ္းညိဳ႕ေနသည္။ အေလ႔က်ေပါက္ေနေသာ ေတာပန္းမ်ားသည္လည္း လွခ်င္တိုင္းလွ ေနၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔သည္ ထိုသဘာဝအလွအပမ်ားကို မခံစားႏုိင္ၾကပါ။ ေက်းငွက္ကေလးမ်ားကလည္း တက်ီက်ီ ေအာ္ျမည္လွ်က္ေတးဆိုေနတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ က်ေနာ္တို႔ကိုသနား၍ ငိုေၾကြးေနတာလား မခြဲျခားတတ္ေတာ့။
သူတို႔ေကြ်းေသာထမင္းမ်ားသည္လည္း မေလာက္မငွ။ ဟင္းေတြကလည္း ညွီစို႔စို႔ ႏွင္႔မႈိတက္ေနေသာ ငရုတ္သီးႏွင္႔သာစားရသည္။ ညဆိုလည္းအိပ္လို႔မရ။ သူတို႔ေပးေသာ မိုးကာေသးေသးေလးႏွင့္ ေစာင္ပါးႏွစ္ထည္သာရွိသည္။ ျခင္မ်ားကလည္းတဝီဝီႏွင္႔ ေလာကငရဲသို႔ေရာက္ေနသလိုပင္ ခံစားေနရသည္။
ဒီအတိုင္းဆက္သြားေနလွ်င္မျဖစ္ေတာ့။ စြန္႔စားမွျဖစ္ေတာ့မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အားလံုးကိုဒီညသန္းေခါင္ယံတြင္ ထြက္ေျပးၾကရန္ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ တိုင္ပင္ၾကသည္။
''လမိုက္ည''… ထိုညတြင္ လ မသာသျဖင့္ တေလာကလံုး ေမွာင္အတိဖံုးေနသည္။ ငွက္ဆိုးထိုးသံမွတစ္ပါး အားလံုးတိတ္ဆိတ္ေနသည္။ က်ေနာ္တို႔အားလံုးလည္းမအိပ္ပဲ သတိဝိရိယႏွင့္ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသည္။
ဒီလိုႏွင္႔ အခ်ိန္မ်ားတေရြ႕ေရြ႕ကုန္ဆံုးလာရာ ည (၁၁) နာရီေရာက္ရွိလာသျဖင ထြက္ေျပးဖို႔ အခ်ိန္တန္ၿပီမို႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို အခ်က္ျပလိုက္သည္။ အရင္ဆံုး စိုးရယ္ႏွင္႔ လိရယ္က ကင္းေစာင့္ေသာ စစ္သားကို ''ဆရာ က်ေနာ္တို႔ ဗိုက္နာလို႔ အေလးခဏသြားလို႔ရမလား''
''ေအ..ေအ သြားျမန္ျမန္ျပန္လာ'' ဆိုသျဖင့္ အေလးသြားဟန္ျပဳၿပီး ခ်ိန္းထားေသာေနရာတြင္ သြားေစာင္႔ေန လိုက္သည္။
တေအာင့္ၾကာေသာအခါ က်ေနာ္ႏွင္႔ မီရယ္ လည္းထိုနည္းတူစြာျပဳလုပ္၍ ရိပ္မိမည္စိုးေသာေၾကာင့္ အျခားလမ္းမွ ပတ္သြားေလသည္။ ေရွ႕တြင္အသင့္ေစာင့္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ေသာအခါ တံု႔ဆိုင္းမေနဘဲ ထြက္ေျပးပါေလေတာ့သည္။
အေမွာင္ထဲတြင္ ေျပးေနရသျဖင့္ဘာမွမျမင္။ လဲလိုက္ထလိုက္ႏွင့္ ဒူးမ်ားပင္ပြန္းပဲ့ကုန္ပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ ညလံုးေပါက္ထြက္ေျပးလာၾကသျဖင့္ မိုးပင္လင္းသြားပါသည္။
ဗိုက္ကလည္းဆာလွသျဖင့္ ေတာထဲတြင္ေပါက္ေနေသာ ငွက္ေပ်ာပင္မွ ငွက္ေပ်ာသီးကုိ ခူးစားၾကပါသည္။ က်ေနာ္တို႔လည္း စစ္သားမ်ား လိုက္လာမည္စုိးေသာေၾကာင့္ ၾကာၾကာပင္မနားရဲဘဲ ဆက္၍ေျပးလာၾကရာ ေန႔လည္ေလာက္တြင္ ရြာသို႔ျပန္ေရာက္လာၾကပါသည္။
က်ေနာ္႔ဘဝတစ္သက္သာတြင္ ထိုမွ်ေလာက္နာၾကည္းစရာေကာင္းေသာ ကိစၥမ်ားကိုဘယ္ေတာ့မွေမ့ႏုိင္ ေတာ႔မည္မဟုတ္ပါ။
ၿပီးခဲ့သည့္ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ မတ္လ ၇ ရက္ေန႔တြင္ ဘရားျဖဴထီးပြင့္ကန္လမ္းတြင္ တပ္စြဲထားေသာ နအဖတပ္ရင္းမွ ေက်ာင္းသားလူငယ္တစုအား ဖမ္းဆီးခဲ့ေသာျဖစ္ရပ္မွန္ကို ေရးသားတင္ျပထားျခင္းျဖစ္သည္။
ငွက္ကေလးမ်ားကလည္း တက်ီက်ီေအာ္ျမည္လ်က္ ဤနံနက္ခင္း၏ အလွကို ေတးသီခ်င္းျဖင့္ ေဖာ္က်ဴးလိုက္ျပန္ေတာ့ ယေန႔သည္ ယခင္ေန႔မ်ားကထက္ ပိုမိုလွပသြားခဲ့ပါသည္။
အဘယ္မွာ မလွဘဲေနမည္နည္း။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မို႔ ရြာျပန္လည္ခြင္႔ ရသည့္ရက္လည္းျဖစ္ေနသည္။ က်ေနာ့စိတ္တို႔သည္ အိမ္ေျခ ၃၀ ေက်ာ္ေလာက္ရွိသည့္ ကရင္နီျပည္ ဖရူဆိုၿမိဳ႕နယ္အတြင္းက ထီးသဲကူးဆိုတဲ့ရြာေလးမွာ ေရာက္ရွိေနၿပီေလ။
တရြာလုံးက ေတာင္ယာ လုပ္းငန္းျဖင့္သာ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း ျပဳၾကသည္။ ရြာေဘးပတ္ပတ္လည္ တြင္လည္း ေဒါခူလီ၊ ေလာပလ်ားလဲ၊ ေဒါပိုေရွး စသည့္ ေက်းရြာမ်ားႏွင္႔လည္း ထိစပ္ေနသည္။
က်ေနာ္သည္ ရြာျပန္ရလွ်င္ အလြန္ဝါသနာ ထုံလွေသာ ေတာျပစ္ထြက္ကစားခြင္႔ကို ရေတာ႔မည္။ ရြာမွာတုန္းကဆိုလွ်င္ သူငယ္ခ်င္းတသိုက္ႏွင္႔ ေတာလည္ေနက်ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္သည္ ''ဖရူဆို'' ၿမိဳ႕ရိွ အေဒၚတို႔အိမ္တြင္ ကပ္ေန၍ ေက်ာင္းတက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။
အိမ္တြင္အဆင္မေျပေသာေၾကာင္႔ မိဘမ်ားက ျငဴျငဴျငင္ျငင္ႏွင္႔ သိပ္သေဘာေတြ႔လွသည္မဟုတ္။ ဇြတ္အတင္း ပူဆာ၍သာ ေက်ာင္းေနရသည္။ တႏွစ္တႏွစ္ ေက်ာင္းစရိတ္ကလည္း မသက္သာလွ။ စာအုပ္ဖိုးႏွင္႔အျခား ဘာေၾကးညာေၾကးေတြကလည္း နည္းလွသည္မဟုတ္။
က်ေနာ္တြင္ ခ်ဳပ္ရုိးရာအျပည့္ႏွင္႔ ဖားဥစြဲေနၿပီျဖစ္ေသာ အက်ၤ ီႏွင္႔ အျဖဴရိပ္ေရာင္သန္းေနၿပီျဖစ္သည္႔ ပါးလႊလႊပုဆိုးႏွစ္ထည္သာရွိသည္။ ပညာတတ္ ျဖစ္ခ်င္ေဇာႏွင့္သာ ဇြတ္ႀကိတ္မွိတ္ ေက်ာင္းတက္ေနရျခင္းျဖစ္သည္။
က်ေနာ္ႏွင့္ ဘဝတူေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားလည္း ဒုႏွင့္ေဒး။ အခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ ပိုက္ဆံမတတ္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ တပိုင္းတစႏွင္႔ပင္ ေက်ာင္းထြက္လိုက္ရသည္။
စက္ႀကံဳ(ေထာ္ေလာ္ဂ်ီစက္) မမွီမွာစိုးေသာေၾကာင့္ မနက္စာကိုပင္ ကပ်ာကယာပင္စားကာ စက္သြားေစာင့္ေနလိုက္သည္။ ေရာက္ေရာက္ျခင္းပင္ စက္တစီးထိုးဆိုက္လာေသာေၾကာင့္ ထိုစက္ႏွင့္ပင္ လမ္းႀကံဳလိုက္စီးသြားလိုက္သည္။
က်ေနာ္တို႔ရြာႏွင့္ ဖရူဆိုသည္ (၁၅) မိုင္သာသာေလာက္ ေဝးသည္။ လမ္းကလည္း ဆိုးလွသည္။ တလမ္းလံုးခ်ိဳင့္ခြက္အျပည့္ႏွင့္ ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ စေကာထဲဇီးျဖဴလွိမ္႔သလိုမ်ိဳး ပင္ပန္းလွသည္။
ဒီလိုႏွင့္ ညေနေစာင္းေလာက္တြင္ ရြာသို႔ေရာက္လာသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း က်ေနာ္ျပန္ေရာက္ ေသာေၾကာင့္ လာလည္ၾကၿပီး မနက္ျဖန္တြင္ ေတာလည္မည့္အေၾကာင္းႏွင္႔ အလႅာပသလႅာပ ေျပာ၍ျပန္သြား ၾကေလသည္။
ေန႔တစ္ေန႔၏ အာရုဏ္ဦး ခပ္ေစာေစာအခ်ိန္တြင္ ဓား၊ ေရဘူး စသည့္လိုအပ္သည့္ ပစၥည္းမ်ားကိုယူလွ်က္ ေတာထဲသို႔ ထြက္လာၾကေလသည္။
မနက္လင္းအားႀကီးခ်ိန္မို႔ ျမဴခိုးေတြက ေတာင္တန္းႀကီးေတြကို ရစ္သိုင္းလၽွက္ေနမင္းႀကီးက ေတာင္တန္း ေအာက္တြင္ ငုပ္လွ်ိဳးေပ်ာက္ကြယ္ေနဆဲျဖစ္သည္။
က်ေနာ္တို႔႔အားလုံးသည္ ထိုသဘာဝ အလွပမ်ားကို ၾကည့္ရႈခံစားရင္း တျဖည္းျဖည္း ေတာသို႔တိုး၀င္လာၾကရာ တေနရာသို႔အေရာက္ "ေဟ့ေကာင္ေတြရပ္စမ္း" ရုတ္တရက္မို႔ အားလုံးေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖင့္ ၾကက္ေသ ေသေနၾကသည္၊။
လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စစ္ယူနီေဖာင္း အျပည့္နွင့္ နအဖ စစ္သားေတြ က်ေနာ္တို႔ အားလုံးကို ေသနတ္ႏွင့္ထိုးခ်ိန္ၿပီး ၀ိုင္းထားလိုက္ၾကသည္။
ထို႔ေနာက္ အသားညိဳညိဳႏွင့္ ဗိုလ္ႀကီးျဖစ္ပုံရေသာ သူက ၀ါးစားေတာ့မတတ္ၾကည့္ကာ "မင္းတို႔ဘယ္သြားမလဲ၊ မင္းတို႔ ဘႀကီး(သူူပုန္)နဲ႔ သြားဆက္သြယ္မွာမဟုတ္လား"
က်ေနာ္တို႔လည္း ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔နွင့္ စကားကိုပင္ ပီေအာင္မေျပာနိုင္ "က်ေနာ္...က်ေနာ္တို႔ ဟို ေတာလည္တာပါ" ထုိသူက "မလိမ္နဲ႔ေနာ္။ လိမ္ရင္ ပစ္သတ္လိုက္မယ္'' ဆိုသျဖင့္ အားလံုးၾကက္သီးေမႊးညွင္းပင္ ထကုန္သည္။
က်ေနာ္တို႔တစ္ရြာလံုးသည္ နအဖ စစ္သားမ်ားကို ေၾကာက္ေနၾကရသည္။ သူတို႔က ရြာထဲဝင္လာၿပီဆိုလွ်င္ လိုခ်င္တာယူၾကသည္။ လူကိုလည္းမထင္ရင္မထင္သလို ရန္ရွာသြားေသးသည္။
ထို႔ေၾကာင္႔တရြာလံုးက ဗမာစစ္သားဆိုလွ်င္ ေဝးေဝးကေရွာင္ၾကသည္။
ယခုေတာ႔ ထိုလူမ်ားႏွင့္ ထိပ္္တိုက္လာတိုးေနေခ်ၿပီေကာ။ ထိုဗိုလ္ၾကီးက ဆက္၍ ''မင္းတို႔ အားလံုးငါတို႔နဲ႔လိုက္ၿပီး ပစၥည္းေတြသယ္ေပးရမယ္'' လို႔ေျပာပါသည္။
က်ေနာ္တို႔ ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏုိင္ေတာ႔။ သူတို႔သယ္ခိုင္းေသာပစၥည္းမ်ားကို သယ္လိုက္ရသည္။ ပစၥည္းမ်ားကလည္း လက္နက္ခဲယမ္းေတြသာျဖစ္သျဖင့္ ေလးလြန္းလွသည္။ ဘယ္ကိုသြားလို႔ သြားမွန္းမသိ။
သူတုိ႔ေခၚေဆာင္ရာသို႔သာ လိုက္ေနသျဖင့္ ေျခကုန္လက္ပန္းက်လာသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေဝွ႔ၾကည္႔လိုက္ေသာအခါ ေခြ်းေတြတရႊဲရႊဲႏွင္႔ ဘယ္လိုမွမသြားႏုိင္ၾကေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္ကအရဲစြန္႔ၿပီး…
''ဗိုလ္ၾကီး က်ေနာ္တို႔ဘယ္လိုမွ ဆက္မေလွ်ာက္ႏုိင္ေတာ႔ဘူး ခဏေလာက္နားလို႔ရမလား'' စကားပင္မဆံုးလိုက္… ''ေျဖာင္း''ဆိုေသာ ထိုလူ၏ျပင္းထန္ေသာကန္ခ်က္ေၾကာင္႔ ေခြကနဲလဲက်သြားသည္။
ပင္ပန္းသည္႔ဒဏ္လည္းပါတာမို႔ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ျပန္မထႏုိင္။ ''မင္းတို႔ဒါေလာက္ေတာင္ မသြားႏိုင္ၾကဘူးလားတယ္ ငါလုပ္လိုက္ရ'' ဆို၍လက္ကိုရြယ္ၿပီး ေနာက္မွ စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္သည့္ဟန္ျဖင့္ ''နားလို႔မရဘူးဆက္သြားမယ္'' ဤမွ်အၾကင္နာတရား ေခါင္းပါးေသာ လူကမာၻေပၚတြင္ရွိပါဦးမည္ေလာ…။
ေတာင္တန္းမ်ားစိမ္းညိဳ႕ေနသည္။ အေလ႔က်ေပါက္ေနေသာ ေတာပန္းမ်ားသည္လည္း လွခ်င္တိုင္းလွ ေနၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔သည္ ထိုသဘာဝအလွအပမ်ားကို မခံစားႏုိင္ၾကပါ။ ေက်းငွက္ကေလးမ်ားကလည္း တက်ီက်ီ ေအာ္ျမည္လွ်က္ေတးဆိုေနတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ က်ေနာ္တို႔ကိုသနား၍ ငိုေၾကြးေနတာလား မခြဲျခားတတ္ေတာ့။
သူတို႔ေကြ်းေသာထမင္းမ်ားသည္လည္း မေလာက္မငွ။ ဟင္းေတြကလည္း ညွီစို႔စို႔ ႏွင္႔မႈိတက္ေနေသာ ငရုတ္သီးႏွင္႔သာစားရသည္။ ညဆိုလည္းအိပ္လို႔မရ။ သူတို႔ေပးေသာ မိုးကာေသးေသးေလးႏွင့္ ေစာင္ပါးႏွစ္ထည္သာရွိသည္။ ျခင္မ်ားကလည္းတဝီဝီႏွင္႔ ေလာကငရဲသို႔ေရာက္ေနသလိုပင္ ခံစားေနရသည္။
ဒီအတိုင္းဆက္သြားေနလွ်င္မျဖစ္ေတာ့။ စြန္႔စားမွျဖစ္ေတာ့မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အားလံုးကိုဒီညသန္းေခါင္ယံတြင္ ထြက္ေျပးၾကရန္ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ တိုင္ပင္ၾကသည္။
''လမိုက္ည''… ထိုညတြင္ လ မသာသျဖင့္ တေလာကလံုး ေမွာင္အတိဖံုးေနသည္။ ငွက္ဆိုးထိုးသံမွတစ္ပါး အားလံုးတိတ္ဆိတ္ေနသည္။ က်ေနာ္တို႔အားလံုးလည္းမအိပ္ပဲ သတိဝိရိယႏွင့္ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသည္။
ဒီလိုႏွင္႔ အခ်ိန္မ်ားတေရြ႕ေရြ႕ကုန္ဆံုးလာရာ ည (၁၁) နာရီေရာက္ရွိလာသျဖင ထြက္ေျပးဖို႔ အခ်ိန္တန္ၿပီမို႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို အခ်က္ျပလိုက္သည္။ အရင္ဆံုး စိုးရယ္ႏွင္႔ လိရယ္က ကင္းေစာင့္ေသာ စစ္သားကို ''ဆရာ က်ေနာ္တို႔ ဗိုက္နာလို႔ အေလးခဏသြားလို႔ရမလား''
''ေအ..ေအ သြားျမန္ျမန္ျပန္လာ'' ဆိုသျဖင့္ အေလးသြားဟန္ျပဳၿပီး ခ်ိန္းထားေသာေနရာတြင္ သြားေစာင္႔ေန လိုက္သည္။
တေအာင့္ၾကာေသာအခါ က်ေနာ္ႏွင္႔ မီရယ္ လည္းထိုနည္းတူစြာျပဳလုပ္၍ ရိပ္မိမည္စိုးေသာေၾကာင့္ အျခားလမ္းမွ ပတ္သြားေလသည္။ ေရွ႕တြင္အသင့္ေစာင့္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ေသာအခါ တံု႔ဆိုင္းမေနဘဲ ထြက္ေျပးပါေလေတာ့သည္။
အေမွာင္ထဲတြင္ ေျပးေနရသျဖင့္ဘာမွမျမင္။ လဲလိုက္ထလိုက္ႏွင့္ ဒူးမ်ားပင္ပြန္းပဲ့ကုန္ပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ ညလံုးေပါက္ထြက္ေျပးလာၾကသျဖင့္ မိုးပင္လင္းသြားပါသည္။
ဗိုက္ကလည္းဆာလွသျဖင့္ ေတာထဲတြင္ေပါက္ေနေသာ ငွက္ေပ်ာပင္မွ ငွက္ေပ်ာသီးကုိ ခူးစားၾကပါသည္။ က်ေနာ္တို႔လည္း စစ္သားမ်ား လိုက္လာမည္စုိးေသာေၾကာင့္ ၾကာၾကာပင္မနားရဲဘဲ ဆက္၍ေျပးလာၾကရာ ေန႔လည္ေလာက္တြင္ ရြာသို႔ျပန္ေရာက္လာၾကပါသည္။
က်ေနာ္႔ဘဝတစ္သက္သာတြင္ ထိုမွ်ေလာက္နာၾကည္းစရာေကာင္းေသာ ကိစၥမ်ားကိုဘယ္ေတာ့မွေမ့ႏုိင္ ေတာ႔မည္မဟုတ္ပါ။
ၿပီးခဲ့သည့္ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ မတ္လ ၇ ရက္ေန႔တြင္ ဘရားျဖဴထီးပြင့္ကန္လမ္းတြင္ တပ္စြဲထားေသာ နအဖတပ္ရင္းမွ ေက်ာင္းသားလူငယ္တစုအား ဖမ္းဆီးခဲ့ေသာျဖစ္ရပ္မွန္ကို ေရးသားတင္ျပထားျခင္းျဖစ္သည္။
No comments:
Post a Comment