Myanmar time
လန္းေစေသာ္
အတြဲ ၂၈ ၊ အမွတ္ ၅၄၆ ( ၂ - ၈ ၊ ၁၂ ၊ ၂၀၁၁)
"ဟင္.. အဲလိုႀကီးလား" ကြ်န္ေတာ္ အံ့ဩတႀကီးေမးလိုက္တာကို မအံ့ဩတဲ့ပုံစံနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့ မိတ္ေဆြ စာေရးဆရာက မ်က္လုံး တစ္ခ်က္လွန္ ၾကည့္တယ္ ကိုယ့္လူေရ။ သူ႔ပုံစံက ကြ်န္ေတာ္ ဒီလိုေမးလာမယ္ ဆိုတာ သိၿပီး သားဆိုတဲ့ ပုံမ်ဳိးေပါ့။အတြဲ ၂၈ ၊ အမွတ္ ၅၄၆ ( ၂ - ၈ ၊ ၁၂ ၊ ၂၀၁၁)
"ကိုယ္လည္း အိပ္မက္မ်ားလားလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ဆိတ္ၾကည့္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အိပ္မက္မဟုတ္ဘူး၊ တကယ္ကြ" အင္း.. ဒီလိုဆို ခက္ေခ်ေပါ့။
အရင္က ၾကားဖူးဖတ္ဖူးတဲ့စကားငွားသုံးရရင္ 'ၾကားရ ၾကားရ နား၀မွာမသက္သာပါ့လား' လို႔ပဲဆိုရမလား၊ 'ေတာ္ရွာပါတယ္ ေအ့ ေတာ္ေရ႕' လို႔ပဲေျပာရေကာင္းမလား။ ကိုယ့္လူလည္း စဥ္းစားၾကည့္ႏိုင္ေအာင္ ေျပာျပရရင္ ဇာတ္လမ္းေလးက ဒီလို..ဒီလို။
စစ္ကိုင္းတိုင္းေဒသႀကီးထဲက ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ ျဖစ္ၿပီး ကားနဲ႔ဆိုရင္ ခက္ခက္ခဲခဲ ခရီးႏွင္ရတဲ့ ကေလးၿမိဳ႕ဆီကို စာေရးဆရာ ေဇာ္ခိုင္ဦးနဲ႔ အျခားစာေရးဆရာ တစ္ဦး၊ စာေရးဆရာမတစ္ဦးတို႔ စာေပေဟာေျပာပြဲ ဖိတ္လို႔ ေရာက္သြားၾကပါသတဲ့။
ပြဲကကေလးၿမိဳ႕က ကားသင္းတစ္သင္းရဲ႕ ကထိန္ေအာင္ပြဲအျဖစ္ ေအာင္ရတနာေက်ာင္းတိုက္မွာ က်င္းပ ခဲ့တာပါ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏို၀င္ဘာလ သုံးရက္ ေန႔ကေပါ့။
အဲဒီမွာ ေဟာေျပာပြဲညမေရာက္ခင္ ေန႔ခင္းပိုင္းမွာ လက္ဖက္ရည္ဆာလာတဲ့ စာေရးဆရာအေပါင္းဟာ ၿမိဳ႕ခံ တစ္ေယာက္နဲ႔အတူ ၿမိဳ႕ထဲက လက္ ဖက္ရည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ဆီကို ထြက္ခဲ့ၾကပါေရာ။
ၿမိဳ႕ထဲက စည္ကားတဲ့ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ဆိုေတာ့ လူေတြကလည္း စုစုခဲခဲ စည္စည္ကားကားေပါ့ေလ။
စာေရး ဆရာတို႔လည္း ၀င္ထိုင္ၾကတာေပါ့။ ဒီမွာပဲ စာေရးဆရာတို႔ ထိုင္ထိုင္ခ်င္း ဆိုင္ရွင္အမ်ဳိးသမီးက ေကာင္တာက ေန ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က်ထလာၿပီး စာေရးဆရာတို႔အုပ္စုထဲက စာေရး ဆရာမကို ေထာင္႔ခ်ဳိးအကြယ္ေလးကို ေျပာင္းထိုင္ဖို႔ လာေျပာပါသတဲ့။
အလို၊ ကေလးၿမိဳ႕က လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္မ်ားဟာ ကက္စတန္မာစိတ္ႀကိဳက္ ထိုင္ခ်င္တိုင္းထိုင္လို႔ မရေလေရာ့သလား။
လက္ဖက္ရည္ေသာက္သူေတြ မ်ားလြန္းလို႔ ၀ိုင္းမွာလူထပ္ျဖည့္ခ်င္တာ ေၾကာင္႔မ်ားလား။ ဒါမွမဟုတ္ တနယ္ တရပ္ကလာရတဲ့ စာေရးဆရာမမွန္းသိၿပီး ေလသင္႔ရာထိုင္မိရင္ ေလစိမ္းမိမွာ စိုးရိမ္လို႔ ဂ႐ုတစိုက္ျပဳမူေလေရာ့ သလား။
ဒီမွာပဲ စာေရးဆရာေဇာ္ခိုင္ဦးက ဆက္ေျပာျပေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း 'ဟင္..အဲလိုႀကီးလား' လို႔ ေမးမိတာပါပဲ။
"အဲဒီဆိုင္မွာ ထိုင္ေနတဲ့သူေတြက အနည္းဆုံး အေယာက္ ၄၀ ေလာက္ရွိတယ္။ တီဗီတစ္လုံးနဲ႔ ဇာတ္ကားျပေနတာကို ၀ိုင္းၾကည့္ ေနၾကတာ။ အစပိုင္းေတာ့ ကိုယ္လည္း ႐ိုး႐ိုးဇာတ္ကားပဲ ထင္ေနတာေပါ့။ ေနာက္မွ ညစ္ညမ္း ဇာတ္ကားမွန္း သိရတာ"တဲ့။
ဪ..ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္သစ္ႀကီးအျဖစ္ အသြင္ကူးေျပာင္းရာမွာ လြတ္လပ္ေခတ္မီစြာ ပါ၀င္ေနၾကေလ ေရာ့သလား။
ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္မွာ ဟင္းလင္း ဖြင္႔ထားၿပီး ေယာက္်ားမိန္းမ၊ အမ်ားသူငါ ဥဒဟို၀င္ထြက္သြားလာ ေနၾကတဲ့ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ မြန္းလြဲ ၂ နာရီအခ်ိန္ေလာက္ႀကီးမွာ ေဒြးႏွစ္ေဖာ္ဟ၀ွာျပဳေနတာကို ျပတဲ့သူ ကျပ၊ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရင္း အားေပးေနသူေတြ ကလည္း အားရ ပါးရပါပဲတဲ့။
မ်က္ႏွာေတြ ရွိန္းဖိန္းတက္လာလို႔ စာေရးဆရာတို႔လူသိုက္ ထျပန္ ေျပးရပါေပါ့။
ဘာေၾကာင္႔လဲ။
ဘာေၾကာင္႔ ဒီလိုရဲရဲ တင္းတင္းလုပ္ရဲတာလဲ။
ဘာေၾကာင္႔ ဒီလို ရဲရဲတင္းတင္းလုပ္ခြင္႔ရေနတာလဲ။
သူတို႔ကို တားမယ့္သူေတြကေရာ။
မဟုတ္မမွန္တာလုပ္ဖို႔အရွက္ အေၾကာက္ႀကီး ပါတယ္ဆိုတဲ့ ျမန္မာ လူမ်ဳိးေတြၾကားမွာ ဒီလိုလူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားေနၿပီလဲ။
"ေတာ္ေတာ္ကို မ်က္ႏွာပူစရာ၊ ရွက္စရာကိစၥပါပဲ။ ေကာင္တာထိုင္တဲ့ဆိုင္ရွင္ အမ်ဳိးသမီးမ်က္ႏွာကလည္း အေျပာင္းအလဲမရွိ ပုံမွန္ပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ ပါလာတဲ့ ၿမိဳ႕ခံကိုေမးၾကည့္ေတာ့ 'ဟုတ္တယ္ အစ္ကိုေရ၊ ဒီလိုဇာတ္ကားေတြျပမွ ဆိုင္ေတြကလူစည္လို႔ ျပရတာ'တဲ့။
ကြ်န္ေတာ္ ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္ ၾကဳံရတာကို ေတာ္ေတာ္အံ့ဩမိတယ္။ ကူးစက္ေရာဂါမ်ဳိး ျဖစ္တယ္ဆိုတာက တားျမစ္ လို႔ရဦးမယ္၊ အခုလို ျမန္မာ့လူ႔ အဖြဲ႕ အစည္းရဲ႕ ကုတင္ေျခရင္းကို အလြယ္တကူေရာက္လာတဲ့ မဖြယ္မရာ ဇာတ္ကားေတြကို အမ်ားသူငါလာ ထိုင္ၾကတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ စီးပြားေရးေၾကာင့္ ဖြင့္ျပထားရပါတယ္ဆိုတာမ်ဳိးက ေတြးၾကည့္ရင္ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေနပါတယ္"လို႔ ေရႊအျမဳေတ စာေပဆုရထားတဲ့ ဆရာ ေဇာ္ခိုင္ဦးက စိတ္မသက္မသာနဲ႔ ေျပာပါရဲ႕။
ကေလးၿမိဳ႕ဟာ ကားလမ္းက သြားရ ခက္ေပမယ့္ ေလဆိပ္ရွိတဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီး တစ္ၿမိဳ႕ပါ။ ၿမိဳ႕အေရွ႕ပိုင္းမွာ ျမန္မာ လူမ်ဳိးေတြ ေနထိုင္မႈ မ်ားၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ အမ်ားအျပားရွိေၾကာင္း၊ အဓိကလမ္းမေတြနဲ႔ တစ္လမ္းႏွစ္လမ္း သာကြာေ၀းတဲ့ အတြင္းပိုင္းလမ္းေတြ ထဲက လက္ဖက္ ရည္ဆိုင္အခ်ဳိ႕မွာလည္း အဲဒီလိုဇာတ္ ကားေတြျပတယ္လို႔ၿမိဳ႕ခံက ေျပာေၾကာင္း စာေရးဆရာကေျပာပါတယ္။
အင္း၊ ေခတ္..ေခတ္။ တားမရ ဆီး မရ၊ မွန္းမရဆမရ၊ သူျဖစ္ခ်င္သလို ျဖစ္ေနပါေပါ့လား။
လူမႈကြန္ရက္ အင္တာနက္မွာ ဟိုလိုဒီလို ဇာတ္လမ္းေတြျပန္႔သြားတဲ့ ဟိုမင္းသမီးေလးက နာမည္မက်ဘဲ ဟုန္းဟုန္းထသြားပါတယ္။
ဒီလထုတ္မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္မွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ ပြဲတက္လာတဲ့အဆိုေတာ္ သ႐ုပ္ေဆာင္မေလးတစ္ေယာက္ ၀တ္စားထားပုံက အေပၚက ဇာပ၀ါပါး၊ ေအာက္က ရင္စည္းေလးနဲ႔ ဗိုက္သားက ထင္ထင္ရွားရွား။
လမ္းေပၚထြက္လိုက္ရင္၊ စာေစာင္ မဂၢဇင္းေတြထဲ ၾကည့္လိုက္ရင္ ကေလးမေလးေတြ၀တ္တဲ့ ေဘာင္းဘီကေလးေတြက အၿပိဳင္အဆိုင္ တိုတိုလိုက္လာသလားလို႔။
ဒီလိုေျပာေနလို႔ ကြ်န္ေတာ္ကေရာ ဒါေတြျမင္ရ႐ွုရတာ မႀကိဳက္ဘူးလားတဲ့။
ဟုတ္ကဲ႔၊ ဒီလိုေမးလာခဲ့ရင္ ကြ်န္ေတာ္ဟာလည္း ေသြးနဲ႔ကိုယ္၊ သားနဲ႔ကိုယ္ ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ ေယာက္်ား သားတစ္ေယာက္ပါလို႔ပဲ ေျပာပါရေစေတာ့ခင္ဗ်။
ဒါေပမယ့္၊ ဒါေပမယ့္ေပါ့ေလ..။
ႏိုင္ငံအေရး၊ အမ်ဳိးသားေရး လႈပ္ရွားမႈေတြကို တက္ႂကြစြာလုပ္သူေတြက လုပ္ေနခ်ိန္မွာ တစ္ဖက္မွာ စီးပြားေရးေၾကာင္႔ဆိုၿပီး အရွက္ တရားကိုခြာကာ မဟုတ္မဟပ္ေတြကို လူျမင္ကြင္းေရွ႕ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း လုပ္၀ံ႔သူေတြကို ေတြ႕ရတဲ့အခါ၊ ယဥ္ေက်းမႈကို ထိန္းဖို႔ဆိုၿပီး တစ္ဖက္မွာ ဆို၊ က၊ ေရး၊ တီးၿပိဳင္ပြဲမ်ဳိး ၀င္သူေတြက ၀င္ေနခ်ိန္ မွာ တစ္ဖက္မွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၿပီး ေမာင္နဲ႔ ႏွမ၊ သားနဲ႔အမိ မၾကည့္ မျမင္၀ံ့တာေတြကို လူျမင္ကြင္းမွာ အုပ္စုလိုက္၀ိုင္းၾကည့္ ေနတာမ်ဳိးကို ၾကားရတဲ့အခါ.. ေၾကာက္မိ၊ အံ့ဩမိ တာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။
အံ့ဩလို႔မွ မဆုံးေသးဘူး၊ ကေလးၿမိဳ႕က မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႔ အင္တာနက္မွာ ေတြ႕မိပါတယ္။
သူကလည္း ဂ်ာနယ္ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ ေတြ႕ေတြ႕ေနရတဲ့ မီဒီယာသမားတစ္ေယာက္မို႔ ကေလးၿမိဳ႕က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ အေၾကာင္း ထပ္ေမးမိေတာ့..
"ဟုတ္တယ္ဗ်။ အခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ အဲဒီဘက္ သိပ္မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီနားမွာ ဆိုင္ႏွစ္ဆိုင္က အၿပိဳင္ျဖစ္ေနတာ၊ တျခား ဆိုင္ေတြက သူတို႔ေလာက္ မဆိုးဘူး။ တစ္ဆိုင္နဲ႔ တစ္ဆိုင္က ဓာတ္မီး တိုင္ငါးတိုင္ေလာက္ပဲေ၀းတာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕ ျဖစ္ေနေတာ့၊ ဒီအေၾကာင္းႀကီးကလည္း မေရးမေကာင္းျဖစ္ေနတာ"လို႔ ေျပာပါတယ္။
အဲဒီဆိုင္မွာ သမီးအပ်ဳိႏွစ္ေယာက္ရွိၿပီး တစ္ေယာက္ကဘြဲ႕ရလို႔ သိလိုက္ရေတာ့ ကြ်န္ေတာ့မွာ 'ဟင္..အဲလိုႀကီးလား' ျဖစ္သြားရ ျပန္ေပါ့။ အခုေနာက္ပိုင္းေတြ႕ရတဲ့ မႈခင္းသတင္းေတြထဲမွာ မုဒိမ္းမႈေတြကို အရင္ကထက္ အေတြ႕ရမ်ားလာသလားလို႔။
မယုံၾကည္ႏိုင္စရာ အဆန္းေတြလည္း ပါရဲ႕၊ ႏိုင္ငံရပ္ျခားက သတင္းေတြဆို ပိုဆိုးပါတယ္။
တစ္ေန႔က ေမာ္ဒန္သတင္း ဂ်ာနယ္ထဲမွာ ဖတ္လိုက္ရတာ၊ ဒီႏိုင္ငံမွာ တစ္ႏွစ္ မျပည့္ေသးတဲ့ကာလအတြင္း ကေလးသူငယ္ အမႈေပါင္း (ကေလးငယ္ ေတြသာျဖစ္ၿပီး တျခားမပါေသးပါဘူး) ၄၄၀ ေက်ာ္မွာ ၇၀ ေက်ာ္က ကေလးငယ္ ေတြကို အဓမၼက်င္႔ေစာ္ကားမႈ ေတြျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ေလ..အမ်ဳိးသားေရးနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ဒီလိုလူမႈေရး ယဥ္ေက်းမႈ နယ္ပယ္သာ မကပါဘူး၊ ျမန္မာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္နယ္ပယ္ မွာပဲျဖစ္ ျဖစ္ 'ဟင္..အဲလိုႀကီးလား'လို႔ ထပ္ ေရရြတ္ျဖစ္မွာကို ေၾကာက္မိပါရဲ႕ ကိုယ့္လူရာ။
No comments:
Post a Comment