ျမဴႏွင္းေတြၾကားမွာ ခ်င္းတြင္းျမစ္ဟာ မပီဝုိးတဝါးနဲ႔ မာယာမ်ားခဲ့တာကို က်မရဲ႕ ေဒသႏၲရ သမုိင္းထဲမွာ လုံးဝေမ့ေပ်ာက္ လုိ႔ မရခဲ့ပါဘူး။ ခ်င္းတြင္းေတာင္ကမ္းပါးႀကီးေပၚမွာ သစ္ပင္ကေလးေတြ တြယ္ကပ္ေပါက္လုိ႔ တေပါင္းလ ပန္းပြင့္ခ်ိန္ ဆုိ ေတာပန္းေတြကပါ ခ်င္းတြင္းကို အလွဆင္ထားတယ္။ ဒီလုိခ်င္းတြင္းျမစ္ထဲမွာ က်မတုိ႔သားအမိ စီးတဲ့ ေမာ္ေတာ္ ပန္ကာႀကိဳးျပတ္လုိ႔ ေရစုန္ေမ်ာခဲ့ရတာ။ လႈိင္းပုတ္သံေအာက္မွာ ထမင္းဆာေနတဲ့ သားငယ္ကုိ ေခ်ာ့သိပ္ရင္း က်မမ်က္ရည္စက္ေတြ ခ်င္းတြင္းျမစ္ထဲ က်ခဲ့ဖူးတယ္။သံေယာဇဥ္တရားဆုိတာ ေဝးကြာေနတဲ့ အရာေတြကို နီးေစႏိုင္တယ္လုိ႔ က်မတုိ႔သားအမိ ေထာင္ဝင္စာခရီးနဲ႔ သက္ေသျပခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေပ့ါ။ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္မွာ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက မတရားဖမ္းဆီးထားတဲ့ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား
ေတြကို ျပန္လႊတ္ေပးမယ္လုိ႔ ႏိုင္ငံပိုင္ သတင္းစားထဲမွာ တရားဝင္ ေျပာၾကားခဲ့ေတာ့ က်မတုိ႔သားအမိ စစ္ကိုင္းတုိင္း ကေလးၿမိဳ႕အက်ဥ္းေထာင္မွာ အက်ဥ္းက်ခံေနရတဲ့ ခင္ပြန္းသည္ကို သြားႀကိဳခဲ့ၾကတယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း တကယ္ လြတ္ေျမာက္လာမယ္လုိ္႔ ထင္ခဲ့တယ္ေလ။ တကယ္တမ္းေတာ့ က်မတုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္သလုိ ျဖစ္မလာခဲ့ပါဘူး။
က်မတို႔သားအမိ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ နက္ျဖန္မ်ားစြာဟာ အဲဒီေန႔က ကုန္ဆုံးသြားသလုိ ခံစားလုိက္ရတယ္။ ဒုတိယအစမ္း စာေမးပြဲမွာ ထူးခၽြန္ေျဖရမယ့္ သား စာေမးပြဲအမီ ရန္ကုန္ကို အျမန္ေရာက္ဖုိ႔ က်မ အားခ်င္း ျပန္ခဲ့တယ္။ ကေလးဝ ဆိပ္ကမ္းကေန မုံရြာအထိ အျမန္ယာဥ္ ေဒသအေခၚ (ေရွာ္တယ္) စီးျပန္ခဲ့တာပါ။
စစ္ကိုင္းမွာ သင္တန္းသြားတက္မယ့္ ဆရာမ ၅ ဦးနဲ႔ ေမာ္ေတာ္ဦးပိုင္းမွာ က်မတုိ႔သားအမိ ေနရာရခဲ့တယ္။ ဆရာမ
ေတြထဲမွာ မိသားစုနဲ႔ အိမ္ေထာင္ရွင္ အမ်ိဳးသမီးေတြလည္း ပါတယ္။ ခ်င္းတြင္းျမစ္ကမ္းေဘးမွာရပ္ၿပီး ခင္ပြန္းသည္
ေတြဟာ ဇနီးသည္ေတြကို တဖြဖြနဲ႔ မွာလုိ႔ မဆုံးေတာ့ဘူး။ ေမာ္ေတာ္ေပၚက ဇနီးသည္တခ်ိဳ႕ကလည္း ခင္ပြန္းသည္နဲ႔ အတူ သားသမီးေတြကို သူ သင္တန္းတက္ေနတဲ့အခ်ိန္ စားမႈေသာက္မႈ ေနမႈထိုင္မႈအတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္စြာ မွာၾကားေနတယ္။
ခ်င္းတြင္းျမစ္ရဲ႕ ေႏြမိုးေဆာင္းရာသီ သဘာဝဖြဲ႔ကို က်မကိုယ္ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ၿပီး ခုလို ေခတၱခဏ ခြဲခြါျခင္းေတြကိုလည္း မၾကာခဏ ျမင္ခဲ့ဖူးတယ္။ ျမဴႏွင္းေတြၾကားက ျမစ္ျပင္ကို ႏွင္းခြဲမီးလံုးနဲ႔ထိုးၿပီး ေမာ္ေတာ္က ကမ္းကခြာဖို႔ ဥၾသ ဆြဲလိုက္တယ္။
ေမာ္ေတာ္ထြက္ေတာ့ ကေလးဝျမစ္ကမ္းနဖူးက ေရႊေရာင္ဝင္းပေနတဲ့ ေရႊမုေဌာေစတီႀကီးကို က်မ လက္အုပ္ခ်ီ ကန္ေတာ့လိုက္တယ္။ ေစတီပုထိုးျမင္ရင္ လက္အုပ္ခ်ီ ရွစ္ခိုးဆုေတာင္းတတ္တဲ့ သားငယ္က “ေဖႀကီး လြတ္ပါေစ ဘုရား” လို႔ ဆုေတာင္းတယ္ေလ။
ေမာ္ေတာ္စက္သံေၾကာင့္ သားငယ္ဆုေတာင္းကို ေရႊမုေဌာေစတီႀကီး ၾကားလိုက္ပံုမရဘူး။ က်မတို႔ စီးလာတဲ့ အျမန္ယာဥ္ေမာ္ေတာ္က ဒီဇယ္နဲ႔ေမာင္းလာတာ မဟုတ္ဘူး။ မိသားစုနဲ႔ ေခတၱခဏခြဲလာတဲ့ ေက်ာင္းဆရာမေတြရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ေမာင္းလာတာလို႔ က်မေတြးမိတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကေလးဝ-မံုရြာ တဝက္ခရီး သင္ေတာရြာ ေရာက္တဲ့အထိ သူတုိ႔ မ်က္ရည္ မေျခာက္ေသးဘူး။
သင္ေတာဟာ အျမန္ယာဥ္ အစုန္-အဆန္ေတြ ရပ္ျပီး ထမင္းစား ရပ္နားၾကတဲ့ေနရာပါ။ ထမင္းစားျပီး ေမာ္ေတာ္
ျပန္ထြက္ေတာ့ ပန္ကာႀကိဳးျပတ္ၿပီး တဝဲလည္လည္ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ ကမ္းကို ျပန္ကပ္ဖို႔ ခရီးသည္ေတြက ဝိုင္းေအာ္ၾကတယ္။ ဒီ သင္ေတာမွာပဲ အျမန္ယာဥ္ေမွာက္လို႔ လူတရာေက်ာ္ ေသခဲ့ဖူးတယ္ေလ။
က်မတို႔အျမန္ယာဥ္က လူတရာေက်ာ္ခရီးသည္ တင္လာခဲ့ပါတယ္။ ေမာ္ေတာ္ တာဝန္ရွိသူေတြက ဒီအျမန္ယာဥ္ကို မံုရြာအထိ ေရစုန္မွာ ေမွ်ာခ်ဖို႔ စက္ေလွအေသးတစီး ငွားခဲ့ၾကတယ္။ အျမန္ယာဥ္ေဘးမွာ စက္ေလွနဲ႔ တြဲခ်ည္ၿပီး သင္ေတာကေန ထြက္လာတဲ့အခ်ိန္က ေန႔လည္ ၁၂ နာရီပါ။
လမ္းေလွ်ာက္သေလာက္ပဲ အျမန္ႏႈန္းရွိတဲ့ အျမန္ယာဥ္ေပၚမွာ ရန္ကုန္ကို အျမန္ေရာက္ေရး ဆိုတဲ့ အေတြးေတြသာ ရွိတဲ့ က်မတို႔သားအမိ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။
ခရီးသြားဆိုတာ ညီရင္းအကို ေမာင္ရင္းႏွမသဖြယ္ တေယာက္ကိုတေယာက္ ၾကင္နာတတ္ၾကတယ္ ဆိုတဲ့စကား အမွန္ဆိုတာ က်မခရီးေတြကတဆင့္ သိခဲ့ရပါတယ္။ က်မတို႔သားအမိဟာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းက် မိသားစုဆိုတာ သိသြားၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းဆရာမေတြဟာ ဝန္ထမ္းဆိုတာ ႏိုင္ငံေရး ကင္းရွင္းရမယ္ဆိုတဲ့ ျပ႒ာန္းခ်က္ကို ေမ့သြား ၾကတယ္။
အက်ဥ္းေထာင္ထဲက ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြအေၾကာင္း က်မကို ေမးၾကတယ္။ “ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားဆိုတာ
ေခတ္စနစ္ကို ကိုယ္စားျပဳလို႔ စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕စိတ္က ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား တိုင္းျပည္မွာ ရွိတာကို မွန္ကန္ သင့္ျမတ္စြာ ႏွလံုးသြင္းဖို႔ ျငင္းဆိုတတ္တယ္”။
“ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြဟာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းႀကီးနဲ႔ ေဝးရာ၊ သဘာဝရဲ႕ရႈခင္းေတြန႔ဲေဝးရာ၊ မိသားစုနဲ႔ ေဝးရာမွာ ဘဝေတြေပးျပီး ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ေတြ က်ခံေနရတယ္။ လူ႔ေလာကႀကီးရဲ႕ အျပင္ဘက္မွာ အထီးက်န္ေနရတယ္” လို႔ က်မေျပာေတာ့ ေက်ာင္းဆရာမေတြ စူးစူးစိုက္စုိက္ နားေထာင္ၿပီး ၿငိမ္သက္သြားၾကတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားနဲ႔ အက်ဥ္းက်မိသားစုရဲ႕ ဘဝကံၾကမၼာကို သူတို႔ဘာသာ ႐ိုးတိုးရိပ္တိတ္ ဒါမွမဟုတ္ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ နားလည္သြားၾက လို႔လားမသိဘူး။ က်မတို႔သားအမိကို တလမ္းလံုး အားေပးစကား ေျပာလာခဲ့ၾကပါတယ္။
တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေက်ာ္ ၂ ရက္ရဲ႕ လေရာက္ေအာက္ ခ်င္းတြင္းျမစ္ေပၚမွာ က်မတို႔ ေမာ္ေတာ္ ကမ္းကပ္ျပီး အိပ္ခဲ့တယ္။ လိႈင္းပုတ္သံၾကားမွာ ဇာတ္ပြဲသံတခ်ိဳ႕ကိုလည္း ၾကားေနရတယ္။ ‘ခ်င္းဖေဝး ဇာတ္ထုပ္’ထဲက “ရက္စက္လွခ်ည္လား ဗမာဘုရင္ရဲ႕…” ငိုခ်င္းက က်မတို႔အတြက္မ်ားလား။ ေငြေရာင္ေတာက္ေနတဲ့ ျမစ္ျပင္မွာ ခဏတျဖဳတ္နားခိုျပီး အိပ္ခဲ့ရျခင္းဟာ ၾကမ္တမ္းတဲ့ေလာကဓံကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔ သဘာဝတရားက က်မကို လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တာလို႔ ေတြးမိပါတယ္။
ခ်င္းတြင္းျမစ္ထဲကို ေနေရာင္ျခည္ျဖန္႔က်က္ဖို႔ အားယူေနခ်ိန္မွာ က်မတို႔ မံုရြာဆိပ္ကမ္းကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ ထန္းပင္ျမစ္
ေတြကို အိမ္ျပန္လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေလွတစီးနဲ႔လိုက္ေရာင္းေနတဲ့ ေစ်းသည္ မိသားစုေတြဟာ အားမာန္အျပည့္နဲ႔
ေန႔သစ္ကို ရင္ဆိုင္ေနၾကျပီ။
မံုရြာ-မႏၲေလး ကားေပၚအထိ ေက်ာင္းဆရာမေတြ က်မတို႔သားအမိကို လိုက္ပို႔ေပးၾကတယ္။ သူတို႔ ေပးလိုက္တဲ့
ေမတၱာေတြနဲ႔ က်မတို႔ ေရွ႕ခရီးကို ဆက္ခဲ့ၾကတယ္။
မႏၲေလးဘူတာၾကီးကေန ညေန ၃း၃ဝ ရထားကို စီးခြင့္ရရင္ ေနာက္ေန႔ မနက္ေစာေစာ ရန္ကုန္ေရာက္။ မနက္ ၉နာရီမွာ ထူးခၽြန္စာေမးပြဲေျဖမယ့္ သားအတြက္ အခ်ိန္ကိုက္ဆိုတဲ့ အသိပဲ က်မမွာ ရွိခဲ့တယ္။ လက္မွတ္ကို ေမွာင္ခို
ေပးဝယ္ခဲ့တယ္။ မူရင္းေစ်းထက္ သံုးဆပိုေပမယ့္ က်မ မျငင္းႏိုင္ခဲ့ဘူး။ လက္မွတ္ေမွာင္ခိုေရာင္းသူက လက္မွတ္ စစ္ဝန္ထမ္း။
မွတ္ပံုတင္နဲ႔ လက္မွတ္ဖိုး သူ႔ဆီေပးျပီး ညေန ၃း၃ဝ ရထားတြဲထိုးခ်ိန္ေရာက္မွ “ခင္ဗ်ားအတြက္ လက္မွတ္ မရႏိုင္ေတာ့ ဘူး” လို႔ လာေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာ က်မေသြးေတြ ဆူပြက္ကုန္တယ္။ “မရလို႔မျဖစ္ဘူး မရလို႔မျဖစ္ဘူး” လို႔ တဖြဖြရြတ္ျပီး စၾကၤန္တခုလံုး ေျဗာင္းဆန္သြားေအာင္ က်မ စံုစမ္းရေတာ့တယ္။
ဒီမွာတင္ မီးရထားရဲက ႐ိုး႐ိုးတန္းကို သံုးဆပိုေပးရင္ စီးရမယ္၊ ထိုင္ခံုမဲ့ လို႔ ဆိုလာတယ္။ က်မ အျမန္ဆံုး ေခါင္းညိတ္ လိုက္တယ္။ ဒီရထားနဲ႔ပါမွ သားအတြက္ အဆင္ေျပမယ္ေပါ့။
“မီးရထားထြက္ရန္ ၁၅ မိနစ္သာ လိုပါေတာ့တယ္ရွင့္” ဆိုတဲ့ သတိေပးသံၾကားမွာ က်မ သားကိုလက္ဆြဲျပီး ႐ိုး႐ိုးတန္း တြဲရဲ႕ အိမ္သာထိုင္ခံုေဘးမွာ ပစၥည္းထုပ္နဲ႔သားကို ေနရာခ်လိုက္တယ္။ ဒီမွာတင္ က်မရဲ႕ေခါင္းမွာ အခ်က္ေပးမီး လင္းသြားတယ္။ “မွတ္ပံုတင္” က်မမွတ္ပံုတင္ လက္မွတ္စစ္ဆီမွာ။ ဒီမွတ္ပံုတင္က ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းက် မိသားစုဝင္
ေတြအတြက္ ဘဝအသက္ပဲ။ မွတ္ပံုတင္ မျပႏိုင္ရင္ ခရီးသြားလို႔ မရဘူး။ ေထာင္ဝင္စာ ေတြ႔လို႔မရဘူး။ က်မ.........ဗ်ာ မ်ားရျပီ။
ဆယ္ႏွစ္ရြယ္ သားငယ္ကို မီးရထားေပၚက ခရီးသည္ေတြဆီ အပ္ျပီး က်မ လက္မွတ္စစ္ကို ရွာရတယ္။ “ေမႀကီး
ျမန္ျမန္လာခဲ့ေနာ္” ဆိုတဲ့ ငိုသံနဲ႔ေျပာလိုက္တဲ့ သားရဲ႕အသံက က်မႏွလံုးသားကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္တယ္။ “သား မေၾကာက္နဲ႔။ ဘယ္မွမၾကည့္နဲ႔ အဲဒီမွာ ျမဲျမဲထိုင္ေန” လို႔ က်မေျပာျပီး စၾကၤန္တေလွ်ာက္ ေျပးေနရတယ္။
“မႏၲေလး-ရန္ကုန္ အျမန္ရထား မႏၲေလးဘူတာၾကီးမွ စတင္ထြက္ခြာပါျပီ” ဆိုတဲ့ အသံၾကားမွ မီးရထား တြဲေတြဆီ
ေျပးလာတဲ့ ဝန္ထမ္းလက္ထဲက ‘မွတ္ပံုတင္’ကို က်မဆြဲယူျပီးခ်ိန္မွာ စၾကၤန္ကေန ရထားထြက္ေနျပီ။ က်မသားရွိတဲ့ မီးရထားတြဲဆီက ခရီးသည္ေတြ သားကိုယ္စားက်မကို မ်က္လံုးေတြ အသံေတြနဲ႔ ရွာေဖြေနၾကတယ္။
“ေျပး… ရေအာင္ေျပး” လို႔ ဝိုင္းေအာ္ၾကတဲ့ အသံၾကားမွာ အရွိန္နဲ႔ထြက္ခြာေနတဲ့ မီးရထား ေျခနင္းခံုကို အေျပးအလႊား က်မ ေျပးတက္လိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ထိပ္လန္႔တၾကား ေအာ္ဟစ္သံေတြနဲ႔အတူ ဝမ္းသာအားရ လက္ခုတ္သံေတြ ပါ က်မ ၾကားလိုက္ရတယ္။ က်မ အသက္နဲ႔ကိုယ္ ျမဲတဲ့အျပင္ သားရွိရာတြဲဆီကို သြားႏိုင္ျပီဆိုတဲ့ အသိက က်မဘဝမွာ
ျပည့္စံုသြားသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။
သားေလးက က်မကိုျမင္ေတာ့ စကားမေျပာႏိုင္ဘဲ မ်က္ရည္ေတြ က်ေနတယ္။ သူု႔ရဲ႕ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္မႈ ကို ခုခ်ိန္ထိ ေတြးမိတိုင္း ေၾကာက္ေနတယ္တဲ့။
က်မ မီးရထားၾကမ္းျပင္ေပၚ ထိုင္ခ်လိုက္ခ်ိန္မွာ မီးရထားရဲက အပိုေငြ ထပ္ေပးရမယ္လို႔ ေျပာလာတယ္။ ဒီမွာတင္ က်မခံစားလာရသမွ် ရင္ထဲမဆံ့တဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ သူ႔ကို ပစ္ေပါက္လိုက္တယ္။
“ရွင္တို႔မွာ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ မရွိဘူးလား။ လက္မွတ္ခ သံုးဆပိုေပးျပီး က်မ ထိုင္ခံုမဲ့ လိုက္လာတယ္။ လိုခ်င္ရင္ က်မအသားသာ လွီးယူေတာ့၊ က်မတို႔သားအမိ လမ္းမွာစားဖို႔ ထမင္းစရိတ္ေတာင္ မခ်န္ဘဲ လက္မွတ္ခ ေပးခဲ့တာ။”
“စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက မတရားဖမ္းဆီးထားတဲ့လူေတြ လႊတ္မယ္ဆိုတဲ့ သတင္း သတင္းစားထဲမွာ ပါလို႔ က်မတုိ႔က
ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားကို သြားၾကိဳတာ။ မလြတ္လာတဲ့အျပင္ က်မတို႔္ လမ္းခရီးမွာ ေရာက္လိုက္တဲ့ ဒုကၡေတြ။ အဇာတသတ္ ေျမျမိဳတယ္ဆုိတာ က်မေလာက္ ပူမယ္မထင္ဘူး”
ဒီစကားေတြက က်မဘဝရဲ႕ တိုက္ပြဲေၾကြးေၾကာ္သံေတြ.....................။
မႏၲေလး-ရန္ကုန္ အျမန္ရထားၾကီးဟာ ဒီဇယ္ေတြနဲ႔ ေမာင္းႏွင္္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ ေမတၱာတရားေတြနဲ႔ ေမာင္းႏွင္ခဲ့တယ္။ လက္မွတ္ခ အပိုေငြ ထပ္ေတာင္းတဲ့ မီးရထားရဲက သူ႔ထိုင္ခံုကို က်မတို႔သားအမိအတြက္ ေပးခဲ့တယ္။
က်မနဲ႔သားကို ေရသန္႔ဗူးေတြ၊ ထမင္းဗူးေတြ ေပးျပီး ခရီးသည္ေတြက ေကၽြးခဲ့တယ္။ မီးေတာက္ေနတဲ့ က်မႏွလံုးသား ကို သူတို႔ေမတၱာေတြနဲ႔ အနာသက္သာေစခဲ့တာကို က်မ ခုခ်ိန္ထိ အမွတ္ရေနဆဲပါ။ ။
No comments:
Post a Comment